Star Tales - gwiezdne opowieści...

James był jedi. Patrząc na Katię nie widział tylko jej fizycznej powłoki. Widział jej aurę, czuł jej wieź z mocą i widział wymianę danych z  kimś kto jest poza budynkiem. Jednak póki co to nie było takie ważne. Najważniejsze było teraz choć częściowe postawienie dziewczyny na nogi.
Ślady złych wspomnień były wypalone w jej duszy.
Jednak teraz rozmawiał z nią jak psycholog.
- Rozumiem. Twoje postępowanie jest bardzo rozważne i odpowiedzialne. Myślę jednak że czasem znajdziesz w sobie siłę by podzielić się tym z jakaś bratnią duszą
Uśmiechnął się delikatnie. Odczekał chwile na jej słowa.
- Sisco tez ma problem z ojcem. Moze być dobrym słuchaczem
James zatarł ręce. Siedział pochylony w bok, oparty na łokciu. Jego postawa była swobodna i otwarta. Katia zaczynała się trochę barykadować.
- Twoją rolą będzie cofnąć się do tej sytuacji z ojcem. Spróbujemy teraz z perspektywy czasu,z  bezpiecznego miejsca przyjrzeć się tej sytuacji i uporządkować ją w twoim umyśle. To trudna rola, ale prędzej czy później konfrontacja i tak nadejdzie. Nie staraj się zagłębiać, myśl tak pobieżnie, na ile jesteś w stanie. Powiedz, kiedy to się stało?

Złe relacje z ojcem, lub skomplikowane, bo nie do końca złe w tym przypadku nie oznaczały jedynie niepoprawnych stosunków na tle seksualnym. Jednak jej reakcja była oczywista – porównywała do siebie.
Już James się domyślał. Nie szczegółów, ale już wiedział, ze chodzi o przemoc w domu.
- To jest dość świeża rana. Wraca, prawda? – pochylił się w jej kierunku, opierając łokcie o kolana. Ręce miał złączone poprzecznie, dłoń na dłoni. W głosie słychać było zrozumienie.
- Sisco mi mówił, ze pochodzisz z Naboo. Uciekliście od niego?

Czy by skończyła w pierdlu  -niekoniecznie. Psychologa obowiązywała tajemnica zawodowa. Byli poza swoja planeta, a jeśli nikt nie postawił zarzutu, to i nikt nie będzie tutaj na Coruscant robił robotę za prokuratora na Naboo.
- Wiele osób przechodzi i pokonuje podobną traumę. Kobiety wychodzą, zakładają rodziny, tworzą szczęśliwe związki. Ty jesteś na początku tej drogi, ale cokolwiek się wydarzy masz już tą świadomość: to było. Zostało na Naboo. Jeżeli bezie cię szukał, śledził i nękał, możesz zgłosić sprawę na policje. Teraz już jesteś bezpieczna.

- Oczywiście, ze o to chodzi. Dojdziemy do tego. Proszę. Jak ci będzie wygodniej w ruchu, to nie ma problemu. Widzisz, Katio, by sobie z tym poradzić potrzeba wiele pracy. To co się stało może już się skończyło, ale nadal w  tobie pozostało. Do tej pory to wypierałaś, Zamknęłaś to w takim sowim sejfie myślowym. Na jaki czas pomagało, później zaczęło mutować, bolało nawet przebywanie obok. Obudowałaś następna ściana, a kiedy i to było mało dokładając następne. Teraz podejrzewam ze wystarczy sama nikła sugestia lub jakiś przedmiot podobny do tego który miał ojciec, by podskoczył ci puls. To wszystko co robiłaś do tej pory to naturalne systemy obronne naszej psychiki, ale jak sama wiesz – raczej na dłuższą metę nieskuteczne. Twoja gehenna trwała bardzo długo, jest dużo warstw i ogromna skorupa. – okręcił się w fotelu by ją widzieć.
- Rozpiszę ci terapie. Będą to krótkie ekspozycje połączone z rozmowami, takimi jak teraz. Będziesz doskonale rozumiała to, co dzieje się w Twojej duszy. Myślę ze dziś zrobimy sobie taki jeden mały eksperyment. Powiedz mi, kiedy będziesz gotowa.

James wstał. Rozpiął mankiety, poluzował krawat. Obserwował. Jedno z  tych zachowań mogło być tym kluczowym, które wywoła reakcję.
- Mur będziemy rozbierać powoli. Dojdzie do tego, że znacznie mniejsza liczba przedmiotów i zdarzeń będzie wywoływać lęk.
Ekspozycja i eksperyment to to samo. Mam na myśli wystawienie cię na bodziec drażniący tu w kontrolowanych, bezpiecznych warunkach. – wyciągnął rękę. W sposób jak najbardziej przyjazny, wewnętrzną stroną ku górze.
- Podejdź i weź mnie za rękę – nie patrzył na Katię, patrzył na swoją dłoń.

- Jeśli się wymknie, to znaczy ze twój lęk jest bardzo silny. Teraz spróbujemy go określić. W skali od jeden do dziesięciu, gdzie jeden jest jedynie leciutkim niepokojem a dziesięć stanem na granicy wytrzymałości – spróbuj określić poziom swojego leku w  tej chwili
Nie podniósł na nią wzroku. Stali tak, on trzymając rękę sięga na wysokości brzucha, ona dotykająca ją nawet nie całą dłonią, maksymalnie daleko.
Z kieszeni wyjął stoper i włączył go w chwili kiedy go dotknęła.

- Ja? Nie, nigdy. Nigdy nad sobą, ale nad pacjentami - tak. Raz wylądowałem w szpitalu ze złamanym żebrem. – uśmiechnął się lekko. Włączony stoper schował do kieszeni.
- Jeden to mało. Spróbujemy bardziej. Spokojnie.-
i druga ręką nakrył jej dłoń. Teraz obszar dotykanej skóry zwiększył się pięciokrotnie.

- Nie jest źle. Miałem kiedyś przypadek podobny do twojego, już przy pierwszej opcji mało mnie nie kopnęła w czułe miejsce.
Poziom lęku mniej niż pięć to lęk do zwalczenia bez pomocy specjalisty. Gest nie był spoufały, chodziło tu głownie o bodziec-  dotyk - i o bliskość. Póki co jednak nic więcej nie próbował, najpierw odpowie na jej pytanie.
- Słucham. – teraz już na nią patrzył. Nie bała się za bardzo, można było patrzeć na nia.