Star Tales - gwiezdne opowieści...

Objawy zaczęły Jamesowi ustępować. Potrząsnął głową i nagle odzyskał wzrok, choć nie było to specjalnie przyjemne. Przechodził już takie wynurzenia. Ba – dużo gorsze. Ostatecznie jednak uśmiechnął się. Poszło dobrze. Powinni na dniach już zaobserwować zmiany.
A kiedy owe zmiany nadejdą, James będzie robił kolejne testy.
No i – szkoła czeka. To przede wszystkim, choć jeszcze czekali na odpowiedź (bo w szkole uczyło siw troje dzieci senatorów, trzeba było delikatnie negocjować), to autorytet mistrza w służbowej szacie był dobrym argumentem.
- Dobra, to odpocznij sobie, Mac, a jutro popraw błędy  i dołącz opis sesji do pliku dla rady.
Rodianin skinął głową i wyszedł.
James przytulił się do Sisco męczącego butelkę.
- Dobra, mały, czas spac, bo ja na przykład jestem już bardzo zmęczony
Pobył z Sisciem w gabinecie jeszcze chwile, a potem – kiedy już mógł bo Ssco był opanowany – to poszedł. Pojedzie do swojego mieszkania i wreszcie się wyśpi przy pomyślnych wiatrach bo pierwszy wykład miał na 10.
O ile rzecz jasna nie sciągną go wcześniej „bo Sisco fuka”.

Odczekiwanie dało pożądany skutek, bo kiedy weszła – czekał. Stał pod przeciwległą ściana, ustawienie nóg sugerowało ze pierwotnie bokiem do drzwi wejściowych – ale teraz łeb (więc siłą rzeczy i działa) kierował się na drzwi, a „spojrzenie” bez oczu wpatrywało się w Leri. Bezruch, cisza, i „stoję i myślę”.
Co zas się tyczy otoczenia-  miało w sobie znamiona toczącej się tu zabawy. Sisco miał zabawki – studenci mu przynosili – ogromne pluszaki, zazwyczaj już trochę skotłowane życiem, którymi młodsze rodzeństwo już się nie bawi, a nawet takie którymi bawili się sami studenci. Miski i jeden nerf na biegunach. Zabawki były „poustawiane” (oczywiście z pewną niedokładnością, wiadomo – Sisco) – koło wejścia,w  okręgu, jakby miało to sugerować, ze czymś się zajmują. Od „świata” odgradzało je biurko – wyraźnie ustawione tak a nie inaczej specjalnie. Ostatnim elementem była beczka i – sam Sisco. Oni byli na drugim końcu gabinetu i „bawili się sami”.
Wracając jednak: Sisco. Nie zmienił się, nie urósł, nie zmalał i nie wyładniał. Nadal był ta toporną czarną machiną z działami, nadal robił wrażenie, zwłaszcza kiedy tak stał i obserwował.
Nie poznał? Nie, prawdopodobnie po prostu zac zał się dystansować, przyzwyczaił się, ze różni ludzie wchodzą na 15 minut i wychodzą, więc nie ma czym się podniecać.
Po chwili patrzenia mruknął – przywitał się.
- Cześć. Dobrze – i za chwile głosem.

Wyszedł w jej kierunku i spotkali się tak mniej więcej po jednej trzeciej drogi z jego strony i dwóch trzecich z jej. Pochylił łeb, podstawił się do pieszczot, mruczał cichutko, w porządku, na pewno tak samo przyjacielski jak wcześniej, tylko trochę bardziej zdystansowany. Ale ogólnie można było wyczuć w Mocy ze nie czuje się najlepiej psychicznie. Był tu jak trzymane w klatce zwierze, czasem zabierane na spacery, czasem ktoś przychodził się pobawić, jednak większość czasu to była klatka.
I nie odpowiedział czym się zajmuje. Wyraźnie nie chciał. Za to zdawał się być zorientowany na pobieranie bodźców: co ona powie, co ona zrobi

No i patrzył. Patrzył, bo inaczej wyglądała, ale już wiedział, ze tu ludzie zmieniają kolor i to często. Zaakceptował to ale nadal zbudzało to jego zainteresowanie. Wiec patrzył.
- Nie wiem – odparł. Był jeszcze za młody, by rozumieć potęgę szczerego „po prostu porozmawiajmy”, w jego przypadku te sztuczki Jamesa się sprawdzały, bo taki „mały dzieciak” sam sobie ze swoimi przeżyciami nie poradzi. A coś przezywał – bez wątpienia.

O szkole to on już w ogóle nie chciał rozmawiać, i to nie dlatego, ze nie chciał tam chodzić. Chciał i dlatego nie chciał rozmawiać – by siebie jeszcze bardziej nie dołować.
Był tak szczerym i naiwnym stworzeniem ze niemal jego myśli można było czytac w mocy co do słowa. No, chyba ze z czymś się krył, ale teraz nie. W szkole – niefajnie, czuje się samotny, boje się, nie wiem co się dzieje i COŚ. Cos się zdarzyło co Sisca ekscytowało, ale to z kolei świadomie trzymał tylko dl;a siebie.
Teraz zaś – ciekawski jak zwykle, pomrukiwał i patrzył, co robi zabraczka.
No i teraz aż podskoczył. Oczywiście nie dosłownie bo nogi nie oderwały się od podłoza, ale na wysięgnikach swist do góry i łup – łbem w sufit, ale nic się nie stało, sufit był mocny, a Sisco zachowywał się jakby miał się posikać. Zanim jeszcze Leri buzie otworzyła zeby coś powiedziec, to on opadł, przygiął nogi i łeb ku puszce wyciągnął tak ze pewnie Leri będzie musiała się czegoś złapac by nie upaść. Entuzjazm eksplodował.
- Ale mała beczka!
Trudno było mu teraz coś powiedzieć, no ale jak już udało mu się tej „beczki” dotknąc to się trochę uspokoił i tak słuchał jednym uchem troche przytkanym, ale zareagował na nazwisko Mavhonic – znieruchomiał i po chwili radosci tak „dziwnie' popatrzył na Leri – jakby jaja sobie robiła. Patrzy, patrzy, patrzy i nagle:
- Ale przecież CSB nie umieją malować... – zdziwienie i zdumienie w głosie było wręcz wylewajace się bokami. Bo jak to tak?

Bardzo był zdziwiony. Tym ze CSB umie malować i ze taka mała beczka. I ładnie pomalowana – nawet ładniej niż ta duża, dotychczas ulubiona zabawka, choć sprawczyni tylu nieszczęść. Towarzyszka w niedoli, symbol.
Teraz Sisco wyraźnie chciał jak najwięcej kontaktu fizycznego z małą beczką – aż dziw jak bardzo potrafił się pochylić, nie tracąc równowagi, jednak założono ze później Leri podniosła beczkę tak by było mu wygodnie, i już nie musiał. Najpierw ją (puszkę” „wycałował” a później oglądał – ze wszystkich stron. Z jednej, po czym przeszedł na druga stronę, i oglądał z drugiej strony,a  na koniec zajrzał w otwór, oczywiście popisując się niebywałą sprawnością.
- Dobra puszka. Beczkowa

Ale się gimnastykował, widać – chciał tak robić, jednak musiał jakoś dawać upust swojej żywiołowości, oczywiście jego ruchliwość była z wiadomych względów ograniczona, ale nie wyeliminowana zupełnie.
I był zachwycony.
- Wrzucimy ją do dużej beczki... albo nie! Bo nie będzie jej widać.... Postawimy ją na biurku! – i srrru, jak się nie rzuci, aż podłoga zadrżała. Troche nogi pogubił,bo ruszył z zewnętrznej ku środkowi pokoju, w swoistym pólpiruecie, ale jednak masa robi swoje i trochę się zaczepił palcem o łydkę, ale nic się nie stało, poczłapał aż do biurka, rozmruczany, głośny, zadowolony.
Pewnym było, ze będzie się próbował nią bawić po pewnym czasie, ale na razie na szczęście nie rwał się, bo w takim entuzjazmie jak by zniszczył to by był płacz.

Sisco był wszędzie, ale ze swoją charakterystyczną gracją. Bywały momenty kiedy trochę tracił kontrole nad podległym prawom fizyki cielskiem, jednak dzięki mocy nic się nie stało.
Jak poszalał z piec minut, to już troche sapał – kondycja nie najlepsza. Zabrali go wprawdzie ze dwa razy na hale sportowa i wołali jeden do drugiego a on latał jak zwietrzony. To samo na korytarzach, ale huk był za duzy i zabronili. I tak Sisca doprowadzali do granicy wydolności oddechowej.
Reasumując-  uspokoił się, tak w oddali stojąc i patrzył. Na pewno się zastanawiał, coś myślał, bardzo filozoficzny był. Za biurkiem niczego niewiadome zabawki dalej odgrywały swoja rolę. A za Sisciem – stara beczka. I wtem obejrzał się – a wystarczył obrót o 90 stopni by widział to, co za nim.
– duża beczkę postawimy obok – oznajmił.