Star Tales - gwiezdne opowieści...

Wśród tych czterdziestu rozbójników był też Wiktor. Jego ciało chronił pancerz mandalorianski, pełna zbroja. Tylko na głowie zamiast charakterystycznego hełmu miał zwykły praktyczny kask bez żadnych bajerów. Chciał by inni widzieli jego twarz i nie upatrywali się,w  nim wroga. Tego złego mando. Bo nie był złym mando – był mando w bardzo dobrym humorze.
Z karabinkiem na plecach, blasterami na udach i naszyjnikiem granatów przewieszonym na ukos przez pierś, spoglądał zza syntetycznego ochraniacza oczu ku Straxowi i całemu szefostwu które tam dalej stało. Ciekawy był.

Straxowi osoba Cichego w ogóle nie przeszkadzała - na wojnie walczył u boku jedi najróżniejszych ras, przywykł więc do osób władajacych Mocą, wiec i komunikacja telepatyczna mu nie przeszkadzała. I tak jakoś wyszło, że postanowił robić za usta szefa. Jakkolwiek by to dziwnie nie zabrzmiało.
Gdy już wszyscy byli w komplecie to wielgachny weequay, ubrany w swój najlepszy pancerz, który maskował pojawiające się już ubytki w muskulaturze. Tak ubrany budził grozę u przeciwnika, ale jego ludzie wiedzieli, że to swój chłop, który potrafi przyłożyć każdemu gdy mu coś nie pasuje.
- Dobra leniwe skurwiele to jest Videnza i on dowodzi. I nie jojczeć mi tu baby jebane, taka decyzja z góry i tyle. A teraz słuchać, bo powtarzać nie będę.
Przemówił donośnym głosem z niewyraźnym obcym akcentem. Tzn. mówił bardzo dobrze w basicu, jednak jego sposób wypowiadania słów zdradzał, że nie pochodzi ze światów jądra.
Strax podszedł do przenośnego holoprojektora i kopnął urządzenie, które od razu odżyło (bo włącznik był zamontowany tak by po kopnięciu się uruchamiał). I po sekundzie pojawił się trójwymiarowy obraz Leja oraz samej "Czarnej Dziury". Lej był szeroki na prawie trzysta metrów i pełnił funkcję tunelu przelotowego. Na jednym końcu stali oni (na wykresie czerwona kropka) a na drugim znajdowało się coś w rodzaju jaskini skrywającej tzw. Miasto w mieście pod miastem. Czyli takie jakby trzecie miasto składowe Galactic City.
Już sam model miasta zdradzał, ze tamtejsza zabudowa była nieregularna, skonstruowana na zasadzie - co było potrzebne to zbudujemy byle jak. Ale to było dno tego leja, bo w bokach znajdowały się inne struktury - wielkie hangary, magazyny, czy też inne jaskinie i nory o nieznanym zastosowaniu. Każdy skrawek terenu był po prostu wykorzystywany.
- A wiec tak, wymiana towaru odbędzie się w tym miejscu - stary hangar o oznaczeniu kodowym Cresh-692-Osk. Wczoraj przyjrzałem się temu miejscu i oto one
Wyświetlił on kolejny schemat, dwóch hangarów połączonych ze sobą wspólnym pomieszczeniem przeładunkowym oraz siecią pomieszczeń przylegających. Do głównej części można się było dostać tylko statkiem z zewnątrz. Ponad główna płytą znajdowała się metalowa kładka oraz kilka rur biegnących od jednej ściany do drugiej. Na głównym poziomie po obu stronach znajdowały się drzwi, przy których stały barykady ze starych skrzyń. Korytarze biegły do mniejszych pomieszczeń oraz do generatora energii i głównej centrali obsługi, gdzie można było kierować systemem osłon oraz działkami obronnymi. Pomieszczenie przeładunkowe było zaś puste i jedynie pod sufitem biegły rury i kładka dla droidów konserwacyjnych.
- Działka i tarcze nie działają, zostały zniszczone jakiś czas temu, działa tylko oświetlenie. My zajmujemy ten hangar, zaś nasi goście ten, wspólne spotkanie odbywa się tutaj, na neutralnym gruncie.
Wskazał na dok przeładunkowy.

//Teraz Cichy, potem Wiktor//

Nawiązał z kimś rozmowę chwile wcześniej, zanim weequay przemówił. Pogadali chwile o tej rzekomej inwazji sithów co jedi i rząd poróżniła. Ale kiedy się zaczęło, to się pozamykali wszyscy a mando podszedł blizej, wychodząc odważnie przed szereg czterdziestu rozbójników by lepiej widzieć projekcje. I dowodzących. W szczególności duga. Dziwne stworzenia, zawsze mu się takimi wydawały. Nie miał z  nimi styczności osobistej, uważał je za istoty zupełnie bezbronne. Ten cały Vidneza tez nie wyglądał specjalnie groźnie. Mando jak nikt inny byli świadomi tego ze pozory mylą, ale – jakoś nie czuł zagrożenia od strony tego gówniarza. Bo na pewno starszy od Wiktora nie był.
I on sam odczuwał podniecenie, a nawet coś na kształt radości. Miał nawet przez chwile głupią myśl by podpierdolić trochę tego ziela, czy co tam miało przylecieć – on nie znał się na narkotykach. Ale wiedział, ze może za to gorzko zapłacić. Poza tym – nie był taki. Był  honorowy.

Cichy jak to cichy, był, no właśnie – cichy. Jakby go nie było, jakby był ostatnia osobą której zalezy na powodzeniu całej misji. Stał spokojnie niemal na krawędzi w kantonierce, pryz otwartych burtach, jakby prosił kogoś nielojalnego o wypchnięcie. Element testowy? Może po prostu taki charakter. Był młody wszak.
Cała ta barwność leja znajdowała swoje pomniejszone i odkształcone odbicie w szkłach okularów duga. Za nimi ruchliwe uszy zostawały w pozycji neutralnej, nie zdradzającej emocji.
Zagadany przez Straxa odwrócił głowę, a prąd podmuchu zakołysał jego wąsami, nadal zbyt krótkimi by uznać go za w pełni dorosłego. Ale kto by na Corusacanr wiedział takie rzeczy?
Plan? Wyjść na swoje. Kiedy wejdę na pokład skontrolować towar zapewne zechcą mnie sprzątnąć, odebrać kasę i wiać. Musicie zabezpieczyć pilota i odeprzeć ewentualny atak. Jeśli towar będzie na pokładzie – nie może zostać uszkodzony. – przekaz wysłany do weequaya zawierał jedynie treść. Sposób przekazu, dobór słów czy nawet język – to już będzie zależne od jego umysłu.

- Jasne, moi snajperzy się tym zajmą, kanonierki w razie czego zablokują wylot. I oni nie będą chcieli tracić ładunku
Zgodził się bez problemu z Cichym. Kariera wojskowa wyrobiła w nim szacunek do łańcuchu dowodzenia i nie będzie się raczej Strax wtrącać, no chyba że Cichy będzie wydawał durne rozkazy, narażając tym samym jego ludzi na niebezpieczeństwo.
Tymczasem w kanonierce Wiktora atmosfera była całkiem dobra, morale było wysokie, każdy palił się do akcji i chciał trochę postrzelać. Ale też każdy po cichu liczył, że jednak bez tego się obędzie i łatwo zarobią te dziesięć patoli.

Kanonierki szybko i sprawnie dotarły do ich hangaru i wylądowały na płycie. Jednak wnętrze nie nastrajało optymistycznie ,bo ciemno było wszędzie, generatora nikt nie odpalił, śmierdziało odchodami mynocków i granitowych ślimaków, w dodatku wszędzie walały się jakieś śmieci.
Zaś na zewnatrz życie toczyło się swoim rytmem, zaś spoglądanie na "Czarną Dziurę" z tej wysokości... cóż, robiło to wrażenie.
Gdy już wszyscy się wyładowali to Strax zaczął przydzielać stanowiska, organizować prace i tak dalej. Trójka komandosów poszła przywrócić generator do życia, inni zaczęli budować fortyfikacje i ustawiać przenośne działka blasterowe w strategicznych miejscach, ukrywając je za skrzyniami. Czas mijał szybko a drzwi drugiego hangaru nadal były zamknięte, jednak jeden z pilotów kanonierki doniósł, że ktoś tam się kręcił, prawdopodobnie oddziały z Kessel się fortyfikowały przed przybyciem właściwego transportu.
I gdy do przeprowadzenia transakcji zostały już minuty stało się coś, co zakłóciło wszystko. Do ich hangaru przybyła czwarta kanonierka, z oznakowaniami Sel Makor a z jej wnetrza wyszło kolejnych dziesięć osób - sześciu mężczyzn i cztery kobiety - wszyscy ubrani w najnowocześniejsze lekkie pancerze bojowe z wbudowanymi tarczami osobistymi. Wszyscy też nosili hełmy z przyciemnianymi wizjerami, poza jedną osobą która szła na przedzie. Była to wysoka, zielonoskóra kobieta, najpewniej mirialanka (nie miała jednak tatuaży) z ciemnozielonymi, długimi włosami opadającymi jej na plecy. Cichy widział ja już kilkakrotnie u Morrigan - była to Auril (a przynajmniej takiego imienia używała) - dowódca osobistej straży Morrigan, zaś ta grupa za nią to pewnie jej podwładni.
- Wiesz coś o tym?
Burknął Strax do Cichego, którego rzadko odstępował na krok bo pełnił rolę tłumacza.
Zaś Wiktor miał też dobrą pozycję by obserwowac przybyszy, bo weequay chciał go mieć blisko siebie, więc kręcił się w pobliżu jego i duga.

Wiktor był jednym z pierwszych którzy ochoczo wyskoczyli na zasrany lad. Mu smród nie przeszkadzał, nie był na tyle uciążliwy. W pewnym sensie nawet przypominał mu dobrze znane życie mandalorianskiego zawadiaki. Często się po jakimś szambie lazło.
Kilka razy przeładował bron jakby się już nie mógł doczekać użycia (choć tak, tez miał nadzieje ze dużej strzelaniny nie będzie, bo to szykowanie się jak do wojny budziło niepokój.)
Znalazł się w przydziale gdzieś w okolicy jeszcze zamkniętych drzwi i szukał sobie miejsca, gdy przyleciał ten statek...
Oczywiście odruchowo przytulił broń do piersi w ten rozpoznawalny sposób, z którego łatwo przejść do użycia owej broni.
I już wiedział, ze coś jest nie tak z ich strony. Pierdolone grube ryby Sel Makoru. No tak, świetna okazja do ustalania hierarchii...

To, co zostało powiedziane przechyliło nieco szale podejrzeń Cichego na inna osobę, bo i mirialanka nie wyglądała na zachwyconą sytuacją która miała miejsce.
Przemknęło mu przez myśl ze całą sytuacje mógł ustawić duros. Okazja by sprzątnąć ich oboje za jednym zamachem. Trudno było podejrzewać o coś takiego kogoś kogo nawet SI ma w dupie, ale – zbyt był już nauczony podejrzliwości.
Kiedy odeszła, on tez odszedł w swoją stronę, starając się wyglądać tak, jakby w ogóle nie zauważał obecności ich niechcianego „wsparcia”.
Mam wrażenie ze ktoś na mnie dybie... – dotarło do Straxa mniej więcej wtedy kiedy Cichy przechodził obok niego. Ów mógł z góry doskonale zobaczyć wyraźną bruzdę zmarszczki między oczami duga, tam gdzie zaczynało się czoło.
Nie wracajcie na nich uwagi, róbcie swoje. Podejrzewam ze będą unikali zabrudzenia rączek tak długo jak tylko się da.