Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Być może... być może... albo faktycznie Czarne Słońca kręcą się w pobliżu. Jednak po to to miejsce by utrzymać tajemnicę. Czyżby szpieg?
Mruknął weequay rozważając inną możliwość. Ale musiał też niechętnie przyznać, że rozumowanie Cichego mogło być słuszne. Osobista straż Morrigan oraz jeden z jej zaufanych ludzi - łatwo upozorować wypadek czy też napad. I tym sposobem można się pozbyć dwóch wrogów za jednym zamachem. Ktoś zaczął rozgrywkę a oni znaleźli się po środku tego konfliktu nie wiedząc, kto porusza pionami na szachownicy.
- Jasne... Wiktor kurwa, weź trzech ludzi, robicie za gwardię Videnzy. I nie ma narzekania, ufam ci wiec jak skrewisz to cię zabiję, sklonuję a potem znowu zabiję, jasne? No i na co czekasz? Ruchy!
Pogonił go by jak najszybciej wykonał rozkaz, zaś gdy mieli chwilę spokoju to Strax mruknął do Cichego.
- Ty też nie marudź, na pewno umiesz sobie poradzić, ale dmuchajmy na zimne. I... ocho, już czas
Mruknął, bo oto drzwi drugiego hangaru się otworzyły. W oddali widać było wielki frachtowiec i wbrew pozorom nie był to rozlatujący się złom a całkiem porządna maszyna. Na ich spotkanie wyszła grupa pięciu osób - trzech ludzi, twi'lek i trandoshanin. Z tyłu czaiło się sporo innych najemników.
- Imprezę czas zacząć. Przygotować się!
Padł rozkaz we wszystkich wewnętrznych głośnikach najemników.

Po raz pierwszy tego dnia spojrzał na Cichego z tak bliska. Pierwsze wrażenie? Strasznie młody. Jak cholera, 20tki nie ma!
Mando poczuł mrowienie w pietach a jego zaufanie do dowództwa opadło. Jak można ufać nastolatkowi?
- jasne – wrócił za kilka chwil z trzema najlepiej uzbrojonymi najemnikam. Stał się nagle najbardziej narażonym obiektem tutaj, jeśli dzieciak będzie podejmował złe decyzje, zgrywał bohatera,a  oni mają go chronić.
Odszukał wzrok Straxa i najwyraźniej chciał mu przekazać, ze czuje się trochę wkręcony...
Oczywiście nie osłabia to jego lojalności.
I dlaczego u licha Strax gada do duga a ten nic? Takie panisko ze nawet nie raczy odpowiedzieć?

Dug skinął Wiktorowi i jego ludziom, oczywiście bez słowa, i ruszył powoli. Tak – pomyślał. Do linii i ani kroku więcej. Do środka.
Prześmiewczo i ze złością o tym myślał. Jego najemnicy podążając za nim mogli widzieć napięte mięśnie szyi i karku. Nie był ani rozluźniony ani spokojny, choć patrząc na jego twarz można było obserwować oficjalną wersje umiarkowanej olewki.
Szybko znalazł się w odległości dyplomatycznej. Skinął głową na przywitanie i nawet się lekko uśmiechnął, po czym dał gestem znak swoim ludziom by opuścili broń.

Przedstawiciele Kessel nie wyglądali wcale na biznesmenów czy w ogóle na porządnych osobników. Każdy był brany inaczej i w dodatku nieco niechlujnie, w uzbrojeniu i ogólnym wyposażeniu też brakowało jakieś standaryzacji - czyli każdy sobie rzepkę skrobie. Była to po prostu zbieranina przeróżnych typków spod ciemnej gwiazdy, którą w kupie trzymały tylko wspólne interesy.
Na widok opuszczonej broni ludzi Cichego delegacja piratów również opuściła swoją broń na znak porozumienia. W końcu przybyli tu robić interesy a nie strzelać do siebie.
Przedstawiciel piratów uśmiechnął się kpiąco do Cichego a blizny na jego twarzy sprawiły, że był jeszcze brzydszy niż przedtem. W takim towarzystwie to Wiktor w ogóle się nie wyróżniał.
- Ha to ty jesteś naszym "kontaktem" z Sel Makor? No... musicie chyba dostawać ostro w dupe, skoro takiego dzieciaka twoi szefowie wysyłają by załatwił sprawy handlowe.
- Albo jesssst zbędny i nikt płakać nie będzie
Syknął złośliwie trandoshanin i pozostali się zaśmiali. Po chwili jednak herszt podniósł rękę i pozostali ucichli.
- Dobra, dosyć pierdolenia. Kresh, pokaż towar
Warknął do twi'leka który obsługiwał repulsorowy wózek ze skrzynią. Wyleciał z nią przed szereg i otworzył ją. W środku znajdowało się czysty błyszczostym, jeszcze nie obrobiony. Jedna taka skrzynia warta była kupę kasy.

Wiktor się tylko przyglądał. Nigdy nie brał i pierwszy raz widział jak to wygląda. Obserwował Cichego i to, co z  tym robi. Oczywiście niewiele rozumiał i rad był ze niewiele rozumie i ze jest zielony w tej sprawie, bo jakby miał szerokie pojęcie jaka potęga stoi w tej szkrzynce metr od niego, to by pewnie się gorzej czuł...

Młodzieniec uśmiechnął się w sposób nie pozostawiający wątpliwości co do tego ze usłyszał strzępy myśli pirata. Tak żeby tamten poczuł się zagrożony, lub przynajmniej poczuł się niepewnie.
Niespiesznie, wręcz z ociąganiem się wyjął dobrze znane biznesmenom wszelkiego typu urządzenie. Jeszcze czyste. Podał je kontrahentowi. Niech sam wpisze kwotę. Niech wie, ze kantu nie bedzie.
Oczywiście cały czas używał mocy starając się wykryć, gdzie jest przekręt, skąd przyjdzie niebezpieczeństwo.
Wyjął komunikator i wysłał krótką informacje do pilotów.
„Zahasłować systemy.”
jeśli to nie piraci byli tymi co mu zagroża, to niewykluczone, ze Aurli zechce przejąć naładowany statek razem z  całą chwałą.

Herszt przyjął urządzenie i spojrzał na nie. Spodziewał się już ustalonej kwoty na koncie i wystarczyło tylko podać odpowiedni numer drugiego konta i załatwione. Ale brak tej ustalonej kwoty najpierw potraktował jako okazję do zarobku - wpisze więcej, okantuje Sel Makor i się nie zorientują. Ale potem tknęły go przeczucia... kwota była w zasadzie ustalona wcześniej. A co jeśli to test? Zaczął klnąć w myślach i w końcu z ciężki sercem wpisał właściwą kwotę a potem dopisał ciąg cyfr konta bankowego a potem zaakceptował. Trzeba było chwilę poczekać na potwierdzenie.
Urządzenie oddał Cichemu - z ciężkim sercem oczywiście.
- Załatwione.
Mruknął i odwrócił się, jednak stojący obok niego twi'lek szturchnął go mocno w bok.
- Aha... coś jeszcze, prezent od naszego szefa dla waszej su... szefowej. Nie wiem co to kurwa jest, ale może jej się spodoba
Kiwnął głową kumplowi a ten wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki drewniane pudełeczko pokryte jakimiś symbolami. Podał je od niechcenia Cichemu. Pozostawał obojętny co do zawartości tej skrzyneczki, jego to nie obchodziło.

Spotkanie powoli się kończyło gdy w końcu Moc się obudziła i zaczęła powoli szarpać nerwy młodego duga informując go o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Ale jeszcze nie można było ustalić ska ono nadejdzie ani w jakiej formie.

Mando aż drgnął, serce mu zabiło szybciej, zdało mu się, ze wariuje. Czytał gdzieś ze jak się słyszy głosy bez hełmu to choroba. Ale wtedy ujrzał to spojrzenie dugańskiego młodzieńca, jego szefa. Opuchnięta twarz nie pozwoliła zdradzić jego stanu emocjonalnego. Zdawał się pytać Cichego, co się dzieje.
Nacisnął niepostrzeżenie w urządzeniu komunikacyjnym przycisk o stanie wzmożonego zagrożenia, zęby wszyscy rozbójnicy Sel Makoru byli czujni.