Star Tales - gwiezdne opowieści...

Herszt spojrzał jeszcze z ukosa na Cichego. Oczywiście, że wszyscy piraci otrzymali swoją dolę, ale jedną z ich cech charakterystycznych była wręcz nienasycona chciwość. Im więcej kredytów tym lepiej, jednak taka kradzież byłaby zbyt oczywista. I jakoś nie widziało mu się uciekanie przed gniewem Sel Makor. Jego obecny szef też pewnie by się wkurzył.
Kesselczycy nic nie wiedzieli o zagrożeni. Załatwili swoje sprawy i zaczęli się spokojnie wycofywać, zaś po stronie ludzi Cichego powstało spore napięcie. Strax zaczął kontrolować wszystkie drużyny, zaś do odbioru towaru posłał trzech najbliższych ludzi. Jeśli coś ma się wydarzyć, to lepiej gdyby ich tutaj nie było.
Trzech najemników szybko podbiegło do skrzyń. Na szczęście znajdowały się na repulsorowych wózkach, wiec bez problemu zaczęli je holować do hangaru z którego wyszli. Zaś uczucie napięcia i zagrożenia co raz bardziej naciskało na zmysły Cichego. Coś się zbliżało...
Tymczasem w głośniku hełmu Wiktora zabrzmiał głos.
- Młody co się dzieje? Wszędzie jest spokój, skad ten alarm do kurwy nędzy? Chcesz bym padł na jebany zawał?!

- Tak jest... – odparł cichemu i od razu wywołał kanał do Straxa, odchylając się w bok. Czuł pewną presje. Musiał powiedzieć Straxowi, ale nie mógł przecież przy cichym wypalić „on mówi że”.
Odszedł więc kilka kroków i zasłonił ręką mikrofon.
- On to powiedział! – wysyczał do mikrofonu.
- Nie zadawaj mi więcej takich pytań!  – głupie, ale Wiktor tracił czujność na rzecz dyskretnego przekazania o co chodzi zeby nie urazić szefa. Zwłaszcza ze okazało się ze jest mocowładny.

Cichy widząc ze Załoga Czarnej Kanonierki podchodzi, sam wyszedł im na spotkanie jakby nie chciał by podeszli za blisko. Tym razem już uszy mu sterczały do góry, jak drapieżnikowi przy polowaniu. Zaskoczenie które na początku mu towarzyszyło, odeszło w niebyt, teraz było wręcz oczekiwanie na konfrontacje. Coś przeczuwał i spodziewał się. Widać to było w każdym ruchu.
Zgadza się. Wszystko. – Cichy nie mógł zaakcentować „wszystko”. Przekazywał treść,a  nie formę. Ale spojrzenie mogło dokończyć. Patrzył ponad okularami.
I nagle zdał sobie sprawę ze stoi dwa metry od Aurli.
Jeśli miał być zamach, to stanie się teraz...

Frachtowiec wchodził wlatywał powoli do hangaru i ustawiał się do lądowania, komandosi Straxa wycofywali się z najodleglejszych punktów, jedynie na górnej platformie pozostała trójka by w razie jakieś walki mieć jak najlepsze pole do strzału. Napiecie było wyczuwalne, ponieważ weequay postawił wszystkich w stan podwyższonej gotowości. A  wroga ani widu ani słychu... zaś postawa osobistej ochrony Morrigan i Cichego wpływała też na najemników. Przeczuwali, ze za chwilę dojdzie tutaj do konfliktu.
Auril przymrużyła gniewnie oczy patrząc na Cichego z góry. Jej broń spoczywała w kaburach, była odbezpieczona i gotowa do strzału, tak jakby szykowała się do walki. Podobnie sytuacja wyglądała u jej ludzi.
Mirialanka wyraźnie walczyła ze sobą, zaś poczucie zagrożenia u młodego duga narastało. Coś się wydarzy za chwilę.
- Grr... Echuta
Przeklnęła w huttyjskim a potem podniosła rękę by wydać jakiś rozkaz.
- Ewakuacja, mamy wszy...
Nim dokończyła rozległ się bardzo charakterystyczny huk wywołany przez blasterowe bolty uderzające o durabetonową ścianę. Na zewnątrz rozpoczęła się wymiana ognia i sądząc po natężeniu hałasu, była ona bardzo gorąca.
Nim jednak Strax wydał dalsze rozkazy to z góry spadło trzech jego komandosów. Oczywiście darli się w niebogłosy podczas tego lotu. Razem z nimi na ziemię spadła czwarta postać...
Tajemniczy osobnik wylądował na ziemi niedaleko Cichego i Auril i z chwila dotknięcia przez niego gruntu wyzwoliła się potężna fala Mocy, która odrzuciła wszystkich najbliżej zgromadzonych, rzucając ich na ściany lub skrzynie.
Atak skoncentrowany był przede wszystkim na Cichym i Auril i oboje polecieli do tyłu. Młody dug na pewno też poczuł jak niewidzialny uścisk owinął się wokół tajemniczego pudełeczka, chcąc wyrwać je z jego kieszeni.

W hangarze wybuchło zamieszanie, bo wyżej opisana zaledwie kilka sekund. Walki trwały na zewnątrz a tymczasem ktoś wewnątrz ich atakował. Szok.

- O tym mówił! – krzyknął do interkomu, tracąc nagle świadomość siebie samego, na chwile.
- Ładować skrzynie!  -krzyczał. Przede wszystkim towar, to wiedział.
Sam doskoczył do kanonierki by schować się za nią, dobył karabinu i wycelował w  obcego. Jeśli to możliwe – strzeli.

Cichy nie wiedział, co jest na zewnątrz. Sam ustawił się bokiem, by ułatwić sobie zachowanie równowagi wobec tego który wyszarpywał mu przedmiot.
Przeklęty durosjaśki pionek – myślał. Nawet jeśli nie był to zamach na niego (lub niego i Auril) – to musiał on wiedzieć o tym czymś...

trzymając się podłoża chwytnymi „stopami”, trzymając kieszeń, miał jeszcze jedną wolną kończynę, dobył blastera i zaczął strzelać, choć wiedział, ze wiele to nie da, ze ten gość odbije bolty.
Gdyby nie musiał chronić tego małego kurewstwa...
ale musiał,a  jego niewielkie ciało stawiało słaby opór.
Auril, rusz się do diabła! – wysłał komunikat,a  przynajmniej miał nadzieje ze wysłał i Auril ma jeszcze na tyle nieuszkodzony mózg by go odebrać. Nie widział jak lądowała, możliwe ze jej głowa to już tylko czerwona breja.

Auril nie miała na głowie hełmu, więc nieźle się potłukła, ale powoli wracała jej ostrość widzenia, ale jeszcze przez chwilę będzie raczej niezdatna do walki. Za to jej ludzie z mniejszym lub większym powodzeniem stawali na nogi. Dwójka już dobyła broni i zaczęła strzelać do stojącego przeciwnika, ale on aktywował swój miecz i odbił wszystkie lecące w jego kierunku bolty. Podobnie było w przypadku ataków Cichego.
Tymczasem kolejna dwójka ochroniarzy zebrała się z ziemi i puściła pędem w stronę ich kanonierki, która nieco oberwała podczas awaryjnego lądowania statku przeciwnika. I wtedy Moc po raz kolejny okazała się złośliwa, bo jedna ze ścianek wraku nagle się otworzyła i ze środka wyskoczyło pięciu komandosów przeciwnika, od razu zasypując strzałami uciekającą dwójkę. Po początkowym szoku odpowiedzieli oni ogniem i dobiegli do kanonierki, z reszta ich towarzyszy zdając sobie sprawę z kiepskiej sytuacji zaczęła szukać osłony.

Tymczasem tajemniczy mocowładny stracił cierpliwość. Nagle zmienił kierunek energii Mocy i zamiast przyciągać Cichego do siebie pchnął go z całej siły na ścianę a potem znowu przyciągnął, wyrywając ostatecznie pudełko z jego kieszeni. Materiał poddał się pod naporem sporej dawki energii mocy.


Na Wiktora na razie nikt nie zwracał uwagi, ani na jego towarzyszy. Frachtowiec z towarem wystartował i na pełnym ciągu wyskoczył z hangaru, zaś pozostali na miejscu najemnicy dobiegli do Straxa, by go wydostać z gruzu a potem by się przegrupować. Póki co nikt na nich uwagi nie zwracał, napastnicy zajęci byli walką z ochroną Morrigan a tajemniczy napastnik zmagał się z Cichym. Mieli szansę na zaskoczenie pozostałych.
- Szybko kur... arr... wa mać. Pierdolona noga...
- Złamana...
- Chuja się znasz!
Warknął weequay, jednak nogę faktycznie miał złamaną. Dowódcę otaczało sześciu innych ludzi i znajdowali się po drugiej stronie wraku, nie widzieli że z wnętrza wyskoczyło kilka osób, jednak odgłos walki kazał przypuszczać, że tam coś się dzieje.
- Wiktor, dowodzisz!
Warknął Strax na widok Mandalorianina.

I sprawa się rypła – tak do tematu.
Wiktor był skołowany jak chomik w betoniarce. Biegnąc do Straxa niemal w locie się zatrzymał, od razu przejmując wyznaczona mu funkcje, ale najpierw rozejrzał się po tym, co się działo.
i...nie miał pojęcia co się dzieje, ale jakoś trzeba się w tym odnaleźć.
- Zabierzcie go pod ścianę... ty i ty, zbadajcie ten wrak... – miał nadzieje, ze już nic z niego nie wylezie,a  jak wylezie – kula w łeb. Wystarczy zamieszania. Sam zanurkował za jakiś element dymiącej ściany wystarczająco duzy by się ukryć, i zaczął strzelać do napastnika z mieczem.
- Jak towar? – zapytał na radiu.