Star Tales - gwiezdne opowieści...

Tego dnia już z samego rana Jena zadzwonił do Ak’Domiego, prosząc go o pilny przyjazd na komisariat. Nie powiedział wiele, ale padło jedno bardzo ważne zdanie: mamy świadka.

Od ostatniego wyraźnego śladu minęły dwa tygodnie. Przesłuchano jedi, który jak się okazało – jedi nie był. Zbadano miejsce wydarzeń i okazało się, ze „Motyl” był człowiekiem, i najprawdopodobniej sithem – tak wynikało z zeznań Jedi.
Niestety nie dosc ze być mzoe był sithem – bo nadal mordował ciężarne kobiety. Zabił dwie, jednej dziecko uratowano, drugie zaginęło – prawdopodobnie zabral je właśnie Motyl.

Dziś, raniutko, niemal wraz z godziną otwarcia urzędów wezwano prokuratora. Jena stał przed posterunkiem, nawet nie w korytarzu. Ręce miał splecione na piersi i przeżuwając cos patrzył na przelatujące sznurem areowozy

Już sama mina Jeny wyraźnie dawała do myslenia. Mavhonic wyglądał jakby zjadł cos nieświeżego. Kiedy Janessari podszedł do niego, gliniarz najpierw wziąl krótki wdech, a potem się odezwał.
- Ja się już zaczynam bać tej sprawy.- myślał podobnie jak duros. Jedi – nie jedi, który już u niego wcześniej był i szukał sitha, który tez był, którego potem jedi więzili, i wypuścili, który teraz jako stróż robił, Motyl – sith, ćma z Korriban, tajemnicze rysunki, zabójstwa kobiet ciężarnych, jakas wycieczka do Ak’domiego i teraz…
[i]- Przyszedł facet. Świadek. Wszystko powie, ale ma warunek. Mamy zapewnić mu ochrone Przed Sel Makor.[i] – to już powiedział niemal szeptem

Motyl już popełnił jeden błąd, ale wyszedł  tego i widać na błędzie się nauczył, bo już nie znajdowano jego ofiar żywych. Znalazł sobie inne miejsce kaźni.
- Skąd mogłem wiedzieć ze nie jadłeś śniadania. – Mavhonic silił się na żart, ale – wyszło raczej kwaśno i nieprzyjemnie. Trudni jest zachowywać się aż tak bardzo wbrew sobie. Przekleństwo durosa bardzo mu w  uszach zadźwięczało. Poczuł się nagle taki odrealniony.
- Jeszcze go nie przesłuchaliśmy, ale z tego co wiemy to… no, nie wiem czy SIS tego nie oddamy. A już na pewno tego świadka.
Jena poprowadził Jenssariego przez korytarz, na dół, gdzie mieli cele, i zatrzymał się przy jednej, pilnowanej przez dwóch ludzi.
- Facet naprawdę bardzo się boi…

- no nie wiem, nie wiem. – odparł Jena. Nie dokończył, ale zasugerował, ze to może być coś bardzo wiązanego. Bo jak już oboje wiedzieli, to jednak – brodzili w szambie zwanym Moca. A w SIS mieli jednego takiego specjalnie „od tych spraw”.
- Nie przesłuchiwałem go jeszcze, wolałem zaczekać na ciebie.
Otworzył cele i weszli. Powitał ich trochę inwazyjny zapach tytoniu – taniego i dość podłego, zanieczyszczonego tytoniu, takiego syfu z dolnego miasta. Izolatka, tudzież cela jednoosobowa wyposażona była w łóżko, szafkę i łazienkę oddzielnie. Na potrzebę przesłuchania przyniesiono biurko i krzesło.
Świadek był w środku i to on tak kopcił. Leżał na pryczy i trzymał drżącą kończyną czarne tanie cygaro. Był przedstawicielem jakieś rzadkiej rasy, na tyle nietypowej ze nazwy się nie znało, ale na pewno będzie w dokumentacji. Wyglądał jak jaszczurka, a nawet jak wąż, zaopatrzony w cztery pary kończyn a wszystkie chwytne. Jaszczur miał szeroki łeb i fioletowe łyski. Kiedy odwrócił głowę dało się ujrzeć ze jedno wyłupiaste oko przecina blizna, biegnąca dalej przez pysk. Wyglądało to trochę jak oznaczenie. Jak celownik na twarzy.
Jaszczur oparl się na trzech łapach manualnych,. Czwarta cały czas trzymał cygaro, i owa łapa drżała mu. Raczej nie ze strachu, to neurologiczne.
[i]- No i wszystko jasne…[/i ] –odezwał się na widok Ak’Domiego, po krótkiej chwili przyglądania sie. Miał wysoki, ‘cwaniaczy’ głos. Bardzo nie wzbudzał zaufania.

Nie było tu nikogo prócz Jeny i owego świadka, wiec ruszył się Jena, uchylił drzwi, nakazując włączyć wietrzenie. Była to cela izolatka, dobrze zabezpieczona, wiezienie najwyższej klasy jeśli chodzi o bezpieczeństwo – wietrzenie i zmiana klimatu był możliwe tylko elektronicznie. No i uruchomiono, zaczęło się oczyszczanie powietrza.
Jaszczurowaty nie zmienił wyrazu „twarzy”, jeśli w ogóle można mówić tu o jakiejś zmianie. Wyglądał jakby żarł cytrynę, ale to chyba cecha rasowa. Taka „uroda”.
Zgasił swoje „cygaro” w popielniczkę mu dostarczoną i odstawił na bok. Na szafce przy pryczy leżało jeszcze kilka brązowych pałeczek. Dużo palił, i taniego. Wiec najpewniej by zabić nerwy. Choć nie widać było po nim, zachowywał się bardzo spokojnie. Ale pomijał grzeczności. Złośliwości też sobie oszczędzał. I patrzył na Ak’Domiego jakby go znał. I jakby wiedział, co ten myśli.

Było biurko typowe do przesłuchań, przyniesione do tej celi bo ich świadek nie chciał jej opuścić na przesłuchanie. To też przesłuchanie przyszło do niego, stało akurat naprzeciwko pryczy na której leżała jaszczurka. Jenssari mógł więc sobie całkiem komfortowo przesłuchać, rozłożyć wszystko co potrzebował.
Jena stanął w lekkim rozkroku przy drzwiach i wbił spojrzenie gdzieś przed siebie. Tak typowo – ochrona policyjna, choć jak wiadomo jena już niemłody był. No ale – dwóch policjantów na zewnątrz, jeden w środku, procedury są zachowane, a  Mavhonic może i w okolicach pięćdziesiątki, ale tak samo broń miał i kamizelkę.
Jaszczurka znowu się poruszyła i przyjęła inna pozycje – chyba siedząca. Jak ktoś ma tyle kończyn i jeszcze ogon, do tego tułów bez wyraźnych podziałów to trudno określić, w jakiej jest pozycji. Ale usiadł prosto, naprzeciwko durosa. Ogon podciągnął na prycze. Najbliższe ogonowi kończyny po zwierzęcemu leżały na łóżku, kolejna para zwisała, następna opierała się o siedzisko dłońmi, jak ramiona, a ta najbliższa głowy została zapleciona na piersi. Tu w tej parze łap jedna drżała, nawet teraz widać było lekkie skórcze.
Morde miał wyraźnie niesymetryczną przez bliznę.
- Rozumiem. Ale nie będę zeznawał, póki nie obieca mi pan ochrony. – odpowiedział.
- Szczerze mówiąc nie wiem, jakie macie procedury, nie miałem czasu zapoznać się z kodeksem. Potrzebuje ochrony. Chce żyć, panie prokuratorze.  Dlatego tu jestem, nie dlatego, ze chce wam pomóc.
Za chwile dodał. Wciąż zachowywał pełną powagę.
- Mam mnóstwo tożsamości i żadnego dokumentu. Nie ma znaczenia jak się nazywam. Ale proszę wpisać Rok Mrah. Tak się wcześniej przedstawiłem temu panu – skinął nieznacznie łbem na Mavhonica – Wiec niech będzie zgodność

W rzeczy samej, Ak’Domi był typowy, ale na tle tego do czego ten gad przywykł, to właśnie zwyczajność była niezwyczajna.
Świadek opuścił pysk, utrzymując źrenice w kontakcie z czerwonymi oczami prokuratora.
- Wiem, co robi prokurator, mniej więcej. Wiem co robi policja. Nie kończyłem waszych szkół. Wiem, co się dzieje na dole, to co tu na górze nigdy mnie nie dotyczyło. Nie mam pojęcia, czy to co pan mówi ma jakieś odzwierciedlenie w rzeczywistości. Musimy chyba sobie zaufać. Ale będziecie mnie potrzebować do wielu rzeczy, tak myśle.
Mówił zagadkowo, wiec na pewno miało to związek z  Mocą. Musiało mieć, inaczej Jena nie miałby tak grobowej miny.
-…kiedy tylko pan tu wszedł, panie Ak’Domi, już wiedziałem, już się stało dla mnie absolutnie jasne. Kiedy tu przyszedłem, nie wiedziałem jeszcze, chciałem powiedzieć cos o nim, ale to, co teraz wiem jest ważniejsze. Bo pan jest w niebezpieczeństwie. Tak to jest kiedy sprawa dotyczy szaleńca. Oni się z niczym nie licza, wiem, co mówię, widziałem przez ostatnie kilka lat więcej szaleńców niż wcześniej moja rodzina w kilku pokoleniach. Na tą listę włączam tez Morrigan.

Wyraźnie to zdanie do gada przemówiło, bo zabrzmiało trochę po „selmakrorowemu”. Mam znajomości, mogę dużo, jestem ustawiony. Bo jakby powiedział „prawo co gwarantuje”, to już nie takie bezpieczne. Prawu nie zależy. Człowiekowi [opcjonalnie, wiadomo ze chodzi o ogól społeczeństwa rozumnego] już tak.
- Dobrze… – kiedy istota wzięła wdech, nagle zrobiła się sporo grubsza. Oddychała bardzo rzadko. Miała duże przerwy miedzy kolejnymi wdechami. Jak to gad. Mavhonic tez tak miał, ale nosił ubranie, to też nie rzucało się w oczy.
- Tak mi się wydaje. Ale z dużym prawdopodobieństwem. Jest pan punktem przełomu. To zdarzenie miało miejsce ćwierć wieku temu, to widzę. – rzekł Rok z niezmącona powaga, bez oporów patrząc w oczy.
- to był dzień narodzin Motyla. Coś poszło nie tak, nie tak jak powinno, pęknięcie poszło nie w ta stronę. Nie wie pan… punkt przełomu, to coś jak uderzenie w szybę. Widzę, jak powinna pęknąć. Ale pana pękła trochę inaczej. Nie uratował pan Motyla. Linia jego narodzin i pańska biegły ze sobą ale rozeszły się, jego linia jest anormalna. Podejrzewam, ze dlatego jest na pana wściekły. Wiecie już ze jest sithem. Tak naprawdę życie sitha to jedna wielka męka… – pokręcił głową, jakby mu było przykro, choć nie było, słychać to było w  głosie wyraźnie.
-… bo ich szkolenie to jedno wielkie łamanie natury. A nikt nie chce być połamany, zapewniam. – wyciągnął jakby demonstracyjnie cały czas drżącą koniczynę. Po cygaro, ale się zreflektował.