Star Tales - gwiezdne opowieści...

Minęło kilka dni od wizyty w gabinecie kanclerza, i Mac już ochłonął. Często starał się przebywać z Sisciem, by wyrobić sobie u niego jako taki posłuch, ale – roznie bywało. Mac naprawdę chciał, ale brakło zawsze tego ;czegoś”, wiec medytował,a  Sisco mu przeszkadzał i tak dalej. A James kręcił głową. Mini – uczennica Maca – trochę podsmiewywała się z mistrza, bowiem często przy tym towarzyszyła. Zabierano ją także by Sisco miał się z kim bawić.
Dziś jej nie było. Mac paradował w szacie jedi, by pokazać swoją osobą „oficjalność” zdarzenia, by nie krzyczeli za nimi „zabierz gówniarzu tego droida stąd”. Bo mac nie wyglądał na postawnego rycerza, wyglądem przypominał padawana, był mały i drobny. Nawet trzymanie Sisco za uprząż było dla niego trudne z racji wzrostu, wic doczepił smycz. Tak, smycz, ale oczywiście wcześniej upewnił się ze Sisco to nie razi. To miało być przedłożenie jego ręki. I recytując sobie kodeks raz po raz, wieczorna pora prowadził Sisca w umówione miejsce na godzinę 18 do szkoły na rozmowę. Którąś z kolei z reszta, ale dziś po raz pierwszy mieli zobaczyć go na własne oczy

Byli już coraz blizej. Mac spojrzał przez ramie na ogromną bryłę ruchomej durastali.
- Jeszcze raz. Jaki masz być? – szkolenie Sisca sprawiało mu przyjemność, oczywiście kiedy ten nie wypowiadał mu posłuszeństwa. Jednak kiedy mac widział ze idzie gładko, to nie mógł sobie odmówić.
Maszerowali ulica przechodnia, a przechodnie na przechodniej schodzili in z drogi, tak nadużywając pewnych słów. Wreszcie dotarli do bardzo łagodnej pochylni, takiej by i hutt mógł wpełznąć, i wózek wjechać i wejść każdy innym między innymi taki Sisco. Jak jednopasmówka do nieba. Szkoły nie było stad widać, bo najpierw był plac - parking

- Bardzo dobrze – pochwalił zadowolony Mac. Nawet nie tyle zadowolony z tego ze Sisco wie, jak z tego, ze teraz jest grzeczny. Sięgnął za siebie gdy ten zaczał mu się znowu kłaniac, by otrzeć się luźnym rękawem szaty, jak i ukrytym w nim ramieniem o obły Siscowi śliczny łepek. Tak mu się miło zrobiło. Taki ważny był, ze Sisco go słucha.
Na wejściu na ta pochylnię małe stop było, ale Mac rozumiał – oczywiście, taki on teraz wyrozumiały. A potem szli dalej.
- Ten chodnik specjalnie jest taki by każdy mógł się wygodnie tu dostać. Sa też schody, ale ty z nich nie będziesz korzystał. Jest też winda, ale – to dla tych co bardziej potrzebują. Nie dla nas – Starał się wyjaśniać na bieżąco
- Jak wejdziemy, to się nie zdziw jak się panie wystrasza. Ja się nimi zajmę. Ty masz być tylko grzeczny. Jak aniołek!

Zastanowił się chwile
- No dobrze, jak winda ma wystarczający udźwig, to pojeździmy – obiecał, sięgajac ręką by musnąć przyssawkami palców lepiący się do niego metalowy „pysk”. Ale później już gestem uspokoił swojego „małego” towarzysza. Była za dziesieć osiemnasta, byli przed czasem. Na parkingu niewiele areowozów. Tykko dwa. Przeszli przez ogrodzoną bariera energetyczną przestrzeń szkolnego dziedzinca, ozdobionego sztucznymi drzewami. Był nawet plac zabaw – zamknięty w metalowej „klatce” by żadne dziecko nie uciekło bna ulicę. I Sisco by się tam zmieścił, ale mógłby bawić się chyba tylko w piaskownicy.
Teraz jednak Mac poprowadził go ku głównemu wejściu – wielkie, rozsuwane drzwi „a la dąb”. Nad nimi napis: Niepubliczna szkoła specjalna imienia Mistrza Karesa.
Weszli do srodka i znaleźli się w przestronnym holu wyłożonym płytkami we wzór szachownicy. Sciany tu były obite ochronnymi „poduszkami” miały mnóstwo raczek, barierek, poręczy. Światło tliło się na trybie oszczędnym. Po lewej minęli wnękę portierni, gdzie drzemał nieaktywny droid.
W oddali masywna winda czekała by zawieźć kogoś na wyższe piera. Po prawej hol biegł w głąb i kończył się korytarzem. Tam pewnie były sale.
Wydawało się, ze szkoła jest pusta

- oh... masz na uczelni windę, jeszcze ci mało? – Jęknął Mac, podchodząc do Sisco i skracając sznurek wydzielający odległość między nimi. Chciał mieć teraz większa kontrolę nad podopiecznym, bo w każdej chwili może ktoś nadejść.
- Pojeździmy windą na zewnątrz jak będziesz grzeczny – przypomniał, co by Sisco nie zapominał ze trzeba zasłużyć na windę.
Sięgnął reką, poklepał go gdzieś tam, tam gdzie sięgnął, jednak nie za bardzo patrzył gdzie. Oka mu na pewno nie wydłubie. Złapał się na tym, ze zaczyna się denerwować, więc znowu w myślach: nie ma emocji, jest spokój...
I za trzecim razem tego cytowania usłyszeli kroki. W pustym pomieszczeniu zazwyczaj gwarnym, teraz jednak głuchym – bardzo się niosły. Kroki były niespieszne, wręcz powolne, bardzo spokojne. I pojawiła się postać. Wyglądała na ludzką kobietę. Miała rozpuszczone, kasztanowe włosy do łopatek, proste, bardzo lśniące. Ubrana była elegancko, ale zarazem prosto, w czarne spodnie i beżowa bluzkę z dekoltem w kształcie litery „V”. Na twarzy nosiła duże, zupełnie ciemne okulary. Trzymała się sztywno, prosto. Była niewidoma. . Dla maca, kiedy ją zobaczył, stało się całkowicie uzasadnione to, ze ja zatrudniono. To była milarukanka. Istota która widzi poprzez Moc. Widzi więcej, choć tak naprawdę nic. Idealna rasa do pracy w takiej szkole jak ta.
Kobieta podeszła ku nim, od razu się uśmiechając. Choć widziała w Mocy zarys kształtu zewnętrznej powłoki Sisco, to nie była ona dla niej taka straszna. Widziała tez w pewien sposób jego żywą cząstkę.
- Witam serdecznie. Pan Mac Yoccuki? A ty jesteś Sisco? – zwróciła w kierunku Sisco nieruchoma twarz.
Mac przytaknął.
- Tak, byliśmy umówieni o osiemnastej ale tak wyszło trochę wcześniej...
- Nic nie szkodzi. Jestem Ana Lann, będe pracować z grupą Sisca jako nauczyciel prowadzący, a pani dyrektor już czeka – widać rozmowa z samą góra. Ale zanim ich zaprowadzi zaczeka, bo chce sprawdzić jak zareaguje na nią Sisco. Trochę nie za bardzo wiedziała, jak na niego „patrzeć”, gdzie on ma głowę, a chciała stwarzać pozory dla komfortu innych

„Widziała” go na tyle by zrozumieć, ze robi jakieś dziwne pozy, najpewniej jest ciekawy, zaintrygowany nową osobą. Różnie dzieci reagowały na nia. Przeważnie płakały, bo bały się, nie mogąc nawiązać kontaktu wzrokowego. Sisco okazał się więc całkiem odważnym „chłopcem”, Zrobił na niej dobre wrażenie, mimo ogromu. Nie widziała tych „strasznych” elementów. Działa dla niej mogły być czymś zupełnie innym, po prostu jakaś częścią zewnętrznej skorupy, nie były więc tym co innych od Sisco odstrasza.
- Coś cię intryguje, Sisco? – zapytała serdecznie, wyciągając rekę w stronę droidziego łba, by go po prostu dotknąć, nawet nie w formie pieszczoty co zaspokojenia własnej ciekawości, „jak to wygląda”. Znała sytuację jako tako, wiedziała z rozmowy z Jamesem ze nie razi go takie dotykanie.
- Mamy w tej szkole taką zasadę, by uniknąć nieprzyjemnych sytuacji, ze jeśli coś cię w kimś zastanawia, to po prostu zapytaj

- Sisco, do pani nauczycielki mówi się „Prosze pani” – upomniał delikatnie Mac. W rej kwestii nie ma co głaskać po główce ze on nie wie tylko po prostu zacząc go uczyć. Ale to – według Maca – wina była Jamesa, nie studentów, ze Sisco taki śmiały w zwracaniu się na „ty”, bo skoro mistrz Jedi sobie pozwala, to gdzie autorytety?
James by na pewno maca sciął, ale teraz go nie było i młody rycerz mógł sobie schlebiać takimi myślami.
Milarukanka uśmiechnęła się mgliście, jak to czynią ślepcy.
- Pan Mac ma racje, do dorosłych dzieci zwracają się „proszę pani” lub „pana” i będziesz musiał się do tego stosować, Sisco – palce opartej o siatkę reki zgięły się, drapiąc metal. To już była pieszczota.
- Mam takie okulary, bo jestem niewidoma. Jestem Milarukanką, nasza rasa nie widzi tak, jak inne. Przez to czasem uczniom wydaje się, ze mogą mnie oszukać, ale już teraz cie uprzedzam, ze to się nigdy nie udaje – rzekła do Sisco tonując głos jak zawsze gdy mówi do dziecka. Choć wiedziała,ze akurat jeśli chodzi o Sisco to (zakładając oczywiście najlepszy scenariusz – ze się przyjmie w szkole i wszystko będzie dobrze) to zapewnienie tego by nie ściągał będzie wymagało odpowiedniej aparatury. Na razie mieli na stanie tylko wariograf, ale może wystarczy samo przykładne wychowanie i uczciwość? Okaże się, kiedy poznają Sisco. Jaki on jest. A jak jest cwany, to wariograf zamieszka w klasie...