Star Tales - gwiezdne opowieści...

oczywiście go wysłuchała powstrzymując śmiech. no tak, kobiety to śmieszyło, bo nie wiedziały, jaki to ból dl amężczyzny. ale z kolei mężczyzna nie wiedział, co kobieta odczuwa podczas menstruacji, a też się śmiał. ale słowo przypadek nie przypadło jej do gustu. czuła się przez to uprzedmiotowiona.
-najpierw chciałabym pana prosić, żeby nie mówił pan o mnie przypadek. bo wtedy czuję się, że nie jestem dla pana ważna. że jestem kolejną klientką, której pan pomoże albo nie. chciałabym jakiegoś indywidualnego podejścia, określenia...
poprosiła. czy zawsze mówiła co myśli? kiedyś wogóle nie mówiła, dopiero tutaj, na planecie-mieście zaczęła mówić, rozmawiać z ludźmi. ale tak, zwykle okazywała to, co czuła i tak było teraz.
-a moje pytanie to: czy jako Jedi łatwiej jest pany rozwiązywać... nasze problemy?
zadała pytanie, które jej nasuwała ciekawość.

gdy tylko ją objął ona sprawnie się wymknęla i odeszła na kilka kroków. ot, taki odruch. i gdy się zorientowała, co zrobiła spłonęła rumieńcem.
-ja... znaczy...
nie wiedziała, jaki stopień. napewno nie 10, bo wtedy pewnie by się dusił... i wtedy przyszło wspomnienie ostatniego widoku ojca. pobladła i odwróciła się do niego plecami.
-myślę, że gdzieś około 5.
odpowiedziała stojąc do niego tyłem.

westchnęła. tak, wiedziała, że zepsuła eksperyment. odwróciła się do niego przodem. znów była zarumieniona. tym razem od jego stwierdzenia, że nie jest zboczeńcem.
-to faktycznie tak wyglądało?
spytała i wzięła go za dłoń. był pod wrażeniem, że był taki spokojny. żadnego gniewu, ani nagany, nawet krytycznego spojrzenia. zastanawiała się, czy to dzięki temu, że jest Jedi, czy że psychologiem.

Ostatnio edytowany przez Katia Ner`ya (2013-09-14 19:05:35)

zadrżała, gdy ją objął i mógł to wyczuć.
-to jest zdecydowanie sześć, albo siedem...
odpowiedziała bojąc się tego, co będzie dalej.
-no tak, lustro w gabinecie psychologa to kiepski pomysł. pacjenci nie widzą siebie, tylko swoje pleblemu, czyją się nadzy...
odpowiedziała zdobywając się na delikatny uśmiech. a to z lustrem znała z własnego doświadczenia, bo sama rzadko przed nim stawała.

znów pobladła, tym razem na sugestię z lustrem. wciąż drżała próbując to przezwyciężyć, próbując odeprzeć scenariusze, że obejmuje ja ojciec. przymknęła, oczy, rzygryzła wargę, starała się opanować strach. miała ochotę uciec, wybiec z gabinetu i tu nie wrócić.
-wie pan, co ja teraz czuję?
spytała drżącym głosem, bardzo cicho. zacisnęła mocno dłonie wbijając sobie paznokcie we wnętrze dłoni. ale zauważyła, że po jakiś 25 sekundach drżenie ustało. popatrzyła na swoje dłonie. rozluźniła je. ale prawą dłoń zaciskała tak mocno, że dwa paznokcie wbiły jej się pod skórę i teraz miała krwawe ślady. popatrzyła na nie z osłupieniem. już nie skupiała się na tym, że on ją obejmuje, tylko na tych dwóch krwawych śladach, które się powiększały

gdy szepnął ona podświadomie poczuła zimne dreszcze. ale nie usłyszała tego co mówił, wyłąc zyła się całkowicie na widok krwi na swojej dłoni. jego stwierdzenie wyrwało ją z tego zamyślenia.
-słucham?
spytała i popatrzyła na niego zdezorientowana. czego nie słyszała? nawet jego pytania jej umknęły. teraz patrzyła na niego wyczekująco, ciekawa, co do niej mówił.
-orzepraszam, zamyśliłam się...
dodała i schowała dłoń w tył tak, aby jej nie widział.

ah, więc spostrzegł. zwinęła wargi i spuściła wzro, zupełnie, jakby ją zganił.
-to tylko dłonie. nic im nie będzie...
odpowiedziała, na jego słowa o rękawiczkach.
-co czuję? szczerze to przez tą dłoń zapomniałam, że mnie trzymasz. znaczy, że pan mnie trzyma.
odpowiedziała i od razu się zganiła w myślach. jeszcze nigdy nie zdarzyło jej się popełnić tego typu gafy. chociaż z drugiej strony to oficjalne zwracanie się do kogoś miało ustaloć dystans. czyżby więc ten dystans malał? czyżby zaczęła mu ''ufać''na tyle, na tyle ufa się terapeucie na pierwszym spotkaniu?
faktycznie, wzięła rękę do tyłu, no, ale to był odruch. nie tyle odruch intymny, co poprostu wolała wiedziec, kto ją dotyka od tyłu w ręce.
-no jeśli jeszcze nie uciekłam to mam nadzieję, że później tez nie ucieknę. bo już miałam na to ochotę.
stwierdziła zgodnie z prawdą. ptrzyła mu w oczy. chyba był to jedyny bliski kontakt, którego nie bała się utrzymywać, a nawet sama go rozpoczynała.

-postaram się mówić tak, jak należy, roszę pana.
odpowiedziała ze spokojem. chociaż czuła ulgę, że nie wziął tego, za brak szacunku. popatrzyła trochę dłużej w jego oczy, miały taki przyjemny kolor. chyba kiewy widziała lawendę na Naboo, krzaczek lawendy, a wokół mnóstwo zielonej trawy, a obok mały staw. całkowicie się rozluźniła na to wspomnienie, nawet delikatnie się uśiechnęła do tych wspomnień. wtedy zaczął o jej problemie. wyrwała się z tych marzeń i słuchała go. poczuła ulgę, że była dla niego współpracującą osobą. to oznaczało, że może szybko z tego wyjdzie. że może i ona kiedyś pójdzi edo kina, na spacer, przeżyje pierwszy pocałunek...
usiadła na fotelu tak, jak jej polecił, napiła się wody, nie dlatego, że była spragniona. lecz dlatego, aby się czymś zająć. żeby nie patrzeć na niego, gdy i o będzie siadał. ale on wyszedł, no tak, po opatrunek. minuta dwadzieścia? dla niej to były godziny. czas się dłużył, a ona miała tyle razy ochotę uciec. no, ale nie zrobiła tego. dobrze, może się wszystko wyrówna. siedziała tak sącząc wodę i rozmyślając, czekała, aż James wróci.