Star Tales - gwiezdne opowieści...

Nie zareagował tak szybko, można powiedzieć, ze nawet nie od razu załapał o co chodzi. Oczywiście odczuwał ból, taki jak uderzenie czy – jak tutaj – ukłucie, ale nie tak jak organik, to był moment. Moment – dyskomfort, który mu umknął przez zamieszanie – z tyłu biegną, nieruchomy chłopiec rzuca się do niego. Sisco próbował uskoczyć, ale i tak oberwał. Długopis się roztrzaskał. Coś tam poczuł, zapiszczał bardziej ze strachu i już po zdarzeniu zaczął cię cofać, przestraszony, przyjmując postawę poczucia winy   - ni wiem, co się stało ale i tak przepraszam. Znieruchomiał. Szukał wzrokiem chłopca, bo nie wykluczał ze rozdeptał go niechcący. To, przed czym obiekcje mieli wcześniej, ze bezie deptał. Tak potwornie źle się teraz czuł. Zaczął piszczeć cichutko, skulił się, zebrał działa pod siebie – na tyle na ile było to możliwe i czekał na rozwój wydarzeń. Czekał aż Mac go uratuje.

Bardzo mały się zrobił. Gdyby miał organiczne oczy, to pewnie by były wielkie na całą głowę. Kiedy dobiegł doń Mac, przestał piszczeć, naparł na niego ciałem, jakby mówił: broń mnie, ja nie wiem, co robić!
W jego polu widzenia Ana walczyła z małym agresorem. Dziwnie się czuł, patrząc na to. Taki pusty.
Czy to przeze mnie – zapytał siebie. Dlatego, ze jestem taki inny on się wkurzył?
Nie do końca był w stanie zrozumieć to, co mówili między sobą dorośli. Nie płakał. Nie potrafił, nie tak jak oni to rozumieli. Płakał inaczej, cichutko, że nikt nie widział. Nie tak ekspresyjnie jak humanoidy.
Nie reagował na głaskanie Sammy, stał nieruchomo, jakby bał się ze przy następnym ruchu zaatakuje go sufit, ściana, piłka, doniczka z kwiatkiem.
Mac pewnie w mocy czuł bicie jego serca.
- Dobrze się czuje, proszę pani – odpowiedział jednak jak go zapytano.
- Ale jest mi smutno

Zawsze bardzo dziwnie to odczuwał – choć oczywiście doceniał ze Mac go dopieszcza – ale te jego „końcówki” dziwne wrażenie powodowały. Tak jakby miał mieć dreszcze – gdyby mógł mieć. Oczywistym było ze metal nie ma dreszczy. Wolał drapanie paznokciami (tych co mieli paznokcie),a  tych co nie mieli to wolał by głaskali i klepali.
Teraz jakoś tak właśnie skupił się na tym dziwnym odczuciu, bo w podobnej do tej sytuacji która miała miejsce – same pchają się negatywne skojarzenia.
Nie lubię Olla – pomyślał, choć świadom był ze naganna jest taka postawa, więc i takie myślenie. Ale – jego tez przecież nie lubiano 'bo droid”. Kogo obchodzi jego dawanie dobrego przykładu.
Postanowił z całą stanowczością i świadomie Olla nie lubić. Nie miał zamiaru tego przenosić na scenę dnia codziennego, ale „nie lubie”. Pierwsza osoba do nielubienia jest. W wyobraźni, trochę jak wtedy kiedy James odwiedził we śnie jego umysł, zwizualizował sobie czarną skrzynię gdzie umieścił nieprzyjaznego kolegę. I zrobiło mu się lepiej.
- Tak, chcę – odparł, choć zaraz przyszły kolejne mysli. Poczuł się tak, jakby było w nim dwóch Sisców. Jeden mówił, by jak najszybciej spadać stąd, obfukac i nigdy nie wracać. Drugi podpowiadał by jeszcze się zastanowił, bo nie można poddać się pierwszej lepszej przeszkodzie życiowej. Gdyby się dłużnej zastanawiał, móglby nawet posłuchac pierwszego. Ale nie zastanawiał się, odpowiedział „z rozpędu”. Ale tym akurat wygrał, jak rozwazy to później to przyzna sobie racje
– moge isc powyglądac przez okno? – zapytał w stronę Sammy. Potrzebował c hwili by się zdystansować.

Nie powiedział nic więcej, tylko mruknąwszy na znak ze kontaktuje, cofnął się i delikatnym łukiem ominąwszy jedi, ruszył ku drzwiom, których chyba nie zamknięto, a jeśli były przymknięte to on sam sobie je otworzy, napierając z boku. Był wystarczająco silny by wymusić to na mechanizmach otwierających. Czasem mogło to się skończyć popsuciem. Ale może nie teraz.
Miał w zamiarze wyjść na korytarz, a kiedy tam był, zatrzymał się na chwile refleksji. Trochę był rozbity. Dzieci nie powinno się rozbijać. Ale czasem tak się robi.
Sisco ruszył powoli ku oknu starajac się nie skupiać na doczesności i nie rozpamiętywać przeszłości. Chociaż-  o tym co będzie etz wolał się nie zastanawiać, więc co zrobić z myślami?
Wyjrzał na ulicę przechodnią. Na kłębiących się ludzi. Każdy z nich miał imię, nazwisko, cel i przyczynę dążenia, miejsce, z którego wracał, coś, co go dziś wkurzyło i co motywowało. 
Nikt z nich, majac do wyboru Sisaca i inna istotę nie wybrałby sobie Sisca na przyjaciela.
Grubo pleciona siatka z pancernego drutu oparła się o hartowaną szybe.
Kanclerz miał racje – pomyślał – Coruscant to nie miejsce dla mnie.

Zauważył duga, ale nie śmiał mieć refleksji na temat tego, ze on może tam siedzieć, patrzeć na niego i myśleć to samo. Traktować go jak osobę i pytać siebie, jakie są jego dążenia. Nawet jeśli coś widział z  tej odległości – to tylko fragment droida.
Nie robił zblizen, patrzył normalnie na ta niewielką na tle innych ras istotę. Nigdy nie widział duga z bliska, na uczelni było kilku ale nie mieli z  Sisciem bezpośredniego kontaktu. Co o nich myślał? Prócz tego ze śmiesznie byli zbudowani – to nic.
Był tu, pod rugiej stronie galaktyki dwóch pięter całkowicie nieświadomy.

Poruszył się nieznacznie, tak by krawędzią pola widzenia bocznej pary oczu objąc drzwi do sali. By zobaczyć czy aby nikt go nie obserwuje. Nie był tez pewien, kto do niego mówi. A może tylko mu się wydawało?
Nie odpowiedział. Nie chciał się przyznać, przed nikim – ze było coś nie tak. Nie miał wpojone by nie rozmawiać z nieznajomymi, jego to raczej nie dotyczy, byłoby kuriozalne. Ale i tak nie chciał rozmawiać. Miał wrażenie, ze ten ktoś, może dug, ale może jakaś inna istota, lub duch -  chce go wyszydzić. On, lepszy? Kpina.

Drgnął, bardzo fizycznie – całym ciałem, kiedy mac go zaskoczył. Wprawdzie sensory widziały go od początku, ale Sisco był skupiony na czymś innym, więc drgnął.
- Nie rozmawiałem! – zapewnił. Przecież nie powiedział ani słowa do tej istoty, to ona mówiła. Czyżby było to słychać aż tutaj? Przecież to tylko złudzenie!
Po rozproszeniu przez Maca spojrzał jeszcze raz.
Duga nie było.
- Z nikim nie rozmawiam, patrze – odparł. Nie chciał się dzielić tym, czego doświadczył, już i tak za wielkie halo koło niego, teraz tylko brakowało by zaczęli go strofować, ze wyimaginowany przyjaciel to kiepski pomysł i lepiej zainwestować w prawdziwego. I koło się za chwile zamknie.

”Ja nie mam domu” – poprawił go w myślach, nie bez goryczy. Chwile się ociągał, jakby chciał znowu zobaczyć duga, ale ostatecznie ruszył za Maciem. I nawet o windzie zapomniał – lub po prostu darował. Nie był radosny. Pierwsza wizyta w szkole nauczyła go tego, przed czym będzie uciekał całe życie...