Star Tales - gwiezdne opowieści...

Chyba moc jedyna mu podpowiedziała co Sisco robi, bo Asyr nigdy nie był świadkiem kładzenia się. Zacisnął pięści, które nic nie złapały, bo jego podopieczny nie miał sierści, włosów czy choćby skóry. Nie miał go jak złapał, zaczepił paznokciem za jakieś wgłębienie.
- Nie kładź się. Stój. Dobry chłopczyk, grzeczny. Bądź duży, stój ładnie – tu już nie ma co dyskutować i dopytywać. Sięgnął po komunikator.
W przypadku Asyra nie działało za bardzo standardowe wybieranie. Podstawowe numery znał na pamięć, a te których nie mogł zapamiętać – pod cyferkami. Mama Sisca była pod „6”. Wybrał więc numer a kiedy nawiązano połączenie powiedział, co się stało. Ze Sisco zemdlał (tak powiedział) i jest z nim źle, żeby dzwoniła do szpitala i prosiła karetkę pod szkołę. Ona najlepiej, jako cybernetyk, wie jak to załatwić. Asyr mógłby zadzwonić tylko na zwykły numer alarmowy i niewiele zdziałać

Schował komunikator i po prostu objął taką cześć pyska swojego podopiecznego, jaka mógł swoimi małymi, bothanskimi ramionami. Przytulił do niego policzek.
- Będzie dobrze mój duży przyjacielu. Nie wiem, co ci jest, ale jestem z tobą, tutaj… – nie wiem czy mnie słyszysz – pomyślał. Poczuł gorąco u nasady nosa. Tak zawsze czuł kiedy napływały mu łzy do oczu. Teraz nie mógł powiedzieć, ze napływają. Ale to gorąco o nich świadczyło.
Skupił się, by przekazać przez Moc Siscowi dobrą energię. Spokój, i przede wszystkim siłę, by się trzymał.

W pochmurny dzień.
Gdy szary cień.
Przesłoni barwy świata nam.
Odezwij się, przywołaj mnie.
Tak bardzo nie chcę zostać sam.
W bez gwiezdną noc.
Gdy ciemna moc.
Odbiera każdą radość nam.
Odezwij się, przywołaj mnie.
Tak bardzo nie chcę zostać sam.

Głos który śpiewał ta piosenkę, brzmiąca teraz jak stęsknione wołanie mógł być dla większości obcy, ale mimo mocnej, niskiej barwy, wcale nie niepokojący. Bardzo czysty profesjonalny do śpiewania głos. Dla tych zaś co nie był obcy, był to głos Sisca Hasupidony. I ci też prawdopodobnie znali go prywatnie. Wszyscy. Lub byli chociaż na „cześć, jak leci?” Nie był popularny. Nie wychodziło mu rozbieranie się na scenie i robienie afer – choć kilka miał na sowim kącie, to jednak były one takie jak on – trochę metalowe i toporne. Ale za to zdobywał ten rodzaj sławy który bardzo mu się zawsze podobał – nie wśród piszczących nastolatek (choć zdarzało mu się średnio raz w miesiącu ze jakaś „fanka” przysyłała mu stanik. Noszony.) ale wśród osób nieco starszych, lubiących doszukiwać się sensu słów w piosenkach. Nie chwalili go za wszystko, ale – na jego recitalach zazwyczaj nie można było kupić biletu w ostatniej chwili.
To wszystko razem dawało Siscowi satysfakcje. Bo pieniądze to miał z  tego gówniane...

Widzę już piękne złote przestrzenie.
Oblane słońcem korony drzew.
Łąki niebieskie gdzie kwitnie marzenie.
Różowej muszli syreni śpiew.
Tańczące słonie beztroskie maje.
Czułe potwory piękne rusałki.
Wszystko to widzę wszystko poznaję.
Żywe obrazy z dziecięcej bajki...

Musiał chwilę poszperać zanim znalazł odpowiednie piosenki na tę okazje. By nie było otwarcie o polityce, żeby nie było sugerujące za wiele, żeby nie było o niczym i żeby było dla dzieci, lub raczej – dla dzieci też. Za nim, za „sceną” wytyczoną czterema doniczkami sztucznych kwiatów i magicznej tasiemki „tylko-dotąd-i-ani-kroku-dalej”, podnosiła się szkoła specjalna imienia mistrza Kaesa, do której sam uczęszczał może miesiąc. Wspominał to dobrze, ale nie na tyle by popadać w jakiś zachwyt. Może dlatego, ze tak krótko. Nie zaznał dzieciństwa. Nie pamiętał...
A tutaj trwało za krótko.
Dzisiaj szkoła, jak co roku, urządziła mały koncert przy okazji licytacji na rzecz placówki. Zebrano kilka pierdół od sławnych ludzi, czy tam tak zwanych sławnych. Sisco tez zostawił parę rzeczy między innymi „Senatorkę”, jakiegoś cytrusa wyhodowanego z  pestki przyniesionej kiedy właśnie przez ucznia tej szkoły którego tatuś był biznesmenem, przyjaźnił się z jakimś senatorem, i synek później wyciągnął pestkę z pustej szklanki po herbacie senatora, zakwaszanej cytrynką (czy jakimś innym cytrusem).
Senatorka poszła na licytację z całą swoją porywająca historią, która wszystkich śmieszyła i teraz kosztowała już 500 kredytów!
Więcej kosztowały kapcie które podobno Trax gdzieś kiedyś zostawił i ktoś je wziął.
Było to trochę jak osobisty policzek dla Sisca.

W pochmurny dzień.
Gdy szary cień.
Przesłoni barwy świata nam.
Odezwij się, przywołaj mnie.
Tak bardzo nie chcę zostać sam.
W bez gwiezdną noc.
Gdy ciemna moc.
Odbiera każdą radość nam.
Odezwij się, przywołaj mnie.
Tak bardzo nie chcę zostać sam.


Widzę okręty morską głębinę.
Perły ukryte na samym dnie.
Świetliste kręgi po których płynę.
Aby odnaleźć przeszłości cień.
Tajemne przejścia sezamu bramy.
Dzielnych rycerzy zaklęty czas.
Wszystko jak dawniej jak w bajkach mamy.
Gdy wielki spokój otaczał nas...


Wygląd Sisca nadal szokował, choć już znacznie mniej niż kiedyś. Z reguły szybko się przyzwyczajano, ale jeszcze kilkanaście minut temu wejście na scenę wielkiego cyborga którego widziało się jako czołg, zasiało okolicę milczeniem. Tak się zaczynają filmy katastroficzne.
Ale Moc jest przewrotna i tym razem tak zaczął się, lub kontynuował się – bo nie był on tu pierwszy – koncercik na rzecz szkoły.
Hasupidona za każdym razem takiej reakcji czuł zażenowanie, ale szybko mu przechodziło. Musiał do pewnych rzeczy się przyzwyczaić. Choć jak tylko mógł próbował ocieplić swój wizerunek – zmienił kolor pancerza na stalowy błękit, na nogach nosił charakterystyczne jeansowe „podkolanówki” i przeważnie jakąś bandamkę na działku. Kolorową, trochę hipisowską.

Weź mnie ze sobą do kraju baśni.
Pójdę za tobą gdy szepniesz – zaśnij...

Piosenka się skończyła, artysta się ukłonił. Podniosły się brawa, może nie spazmatyczne, ale na pewno z zadowolenia występem. Nawet się kilka pań popłakało.
Rozmowa z Sisciem na scenie trwała może 10 minut, podczas których zapytano go o szkołę, to Sisco się jakaś anegdotką podzielił. Głos miał miły, wypowiadał się ciepło i spokojnie. Prowadzący go poklepał po działku. Zrobiło się fajnie i przyjacielsko.
Następny w kolejce do sceny był wynajęty kabareciarz. Hasupidona ukradkiem wymknął się poza zasięg gapiów, którzy teraz gapili się na coś innego i jedli kiełbaski ze sztucznego grila. Nie uciekał. Nic mu się tam nie działo, ale nie chciał dalej uczestniczyć w festynie. Sam nie wiedział, dlaczego, ale czuł już się gwiazdą na tyle, ze się nie zastanawiał. Nie chcę, to nie, i tyle.

Dziewczynka jak to dziewczynka, zresztą na Coruscant wszelkiej różnorodności było tyle, ze się nie bała „dziwnego obcego”, była tez bardzo otwarta więc na pewno nie krzywdzona.
- To Sisco – mruknęła w pewnym momencie. Widać Sisca tez się nie bała.
W mocy czuć było, ze ta maszyna to nie robot. Że coś tam w nim żyje, trochę wbrew prawom natury, lub – jest podtrzymywane przy życiu. Nie specjalnie szczęśliwe, ale i nie zrozpaczone. Tak po prostu, jak każdy. Ale potem odszedł i znikł, nie było go jakiś czas. Inny artysta zajął jego miejsce i rozśmieszał niewielki zgromadzony pod szkoła tłumek. Międzyczasie obok na ekranie pokazywano przebieg licytacji.
Znowu kilka minut minęło i znów pojawił się tamten głos. Głos Hasupidony, ale już między nimi, w zupełnie prywatnej rozmowie. Wrócił.
- Ja się chyba pochlastam...
-Co? – zapytała druga osoba.
-Statek mu się zepsuł... znowu... i dziś nie zawiezie. Na lawetę czeka.
-To zadzwoń do StoLinu, chcesz numer?
-Czterocyfrowy? To numer czy cena? Nie stać mnie na StoLin, ja jestem... jestem... – Sisco mówił emocjonalnie, by w kulminacyjnym momencie z westchnieniem urwać napięcie. Jakby teraz na niego spojrzeć, ujrzałoby się ze stoi naprzeciwko jakiegoś faceta i opuszcza łeb.
-...bo ja jestem kurde biedny! – to miało oznaczać ze nie ma kasy. Bo nie miał, choć się innym wydawało ze taki śpiewak co go czasem w  radiu słychać to musi na kasie spać. Jak Trax. A tymczasem Sisco nadal u mamusi mieszkał. Do opłat się dokładał, spłacał kredyt, opłacał studio, pracowników, inne pierdoły, raz w miesiącu poszedł do kina i po dochodach.

- To on – dziecko pokazało na scenę. Niestety było to jeszcze tylko dziecko. I pokazało kiedy Sisco był już na scenie. Teraz przenieśmy się w czasy obecne, czyli jakieś 20 minut później. Dziewczynka zapewne zajęła się już swoimi bardzo ważnymi sprawami a Sisco pojawił się w okolicy.
Bardzo bliskiej. Miał do Cho'dy może ze dwa kroki, czyli trzy, cztery metry, bo jego krok mierzy się inaczej. Rozmowa się urwała, widać rozmówca nie za bardzo wiedział jak zareagować. Mruknął w końcu „oj tam, jutro pojedziesz”. Sisco zaś – chyba tez zauważył Cho'dę. Jak każdy mieszkaniec Coruscant był przyzwyczajony do różnorodności, więc nie rasa zwróciła jego uwagę,a  szata. Trochę jakby dżedajska. Nie odwrócił się i nie „popatrzył” w rozumieniu zwyczajowym. Ale miał oczy po bokach. Wiec normalnie patrzył podczas kiedy łeb miał w  inna stronę.
Czuć to było w mocy. Takie „nastawienie uszu”. Po prostu widać – ze zauważył i że obserwuje. Jego uwaga się krystalizuje, skupia i zacieśnia wokół wybranej osoby.

Wszystko to dało się wysondować tym siódmym i ósmym zmysłem. Ale jak ktoś był bardzo dobrym obserwatorem, to i wystarczy własny intelekt. Był młody, ciekawski, to było w nim naturalne, proces poznawania świata cały czas w rozkwicie. Miał więc naturalna potrzebę by to co nowe oglądać i poznawać. Tym bardziej ze jego świat był bardzo malutki, mimo wizyt  na kilku planetach. Sisco nigdy nie nadrobi braków rozwojowych. Tym bardziej ze – druga obserwacja – od kiedy wzięli się za niego spece od marketingu z Dickiem Jonesem na czele, był uczony według zasady „nie rusz psa to cię nie osra”. Jak coś jest obce, nie znasz, nie jesteś pewien, to na wszelki wypadek nie rusz, nie dotykaj, nie podchodź, nie rozmawiaj i najlepiej nie patrz w tamtą stronę, odejdź, bo źle coś i będzie AFEEERA  ze jebut twój kredens.
I tak by prawdopodobnie było – by popatrzył, i zaraz myk-myk – nie ma. Uciekł by.
Ale tu – szata go przytrzymała na trochę dłużej, a i sam ruch Cho'dy sprawił,z e już uciec nie można, bo już został „złapany” - przywitany i kontakt się rozpoczął.
Toteż i Sisco dał znać ze jest w kontakcie. Ustawił się przodem, ale lekko na ukos. Odstawił no0gę do tyłu. Przygiął kolano, łeb nieco do dołu. Sam się ukłonił i mruknął – co było oddaniem uśmiechu. Wymiana grzeczności. I obserwacja., teraz to już Cho'da znalazł się na tacy, poddany siscowej analizie. Teraz każdy jego ruch, gest, grymas, zmrużenie oczu, zafalowanie szaty – teraz wszystko ma znaczenie dla tego stworzenia wygłodniałego sensorycznie przez wcześniejsze kasowanie jego doświadczeń życiowych.

W przypadku kogoś kto robi karierę w przestrzeni publicznej, jego samorozwój jest kwestią stodwudziestoósmo-rzędną. Wszystko naokoło jest ważniejsze, a najważniejsze – bądź taki by ci nikt nie miał co zarzucić. Sisco często łamał te zasady, bo był Sisciem, i między innym,i dlatego tak wolno zdobywał popularność.
Kolejna reakcja obcego zaś wyraźnie Sisca zaskoczyła i wywołała reakcję obronno- ucieczkową.
Wcześniej po „przywitaniu' najwyraźniej uznał ze teraz zacznie się jakaś rozmowa, ale nie zaczęła się,a  uwaga Sisca została zinterpretowana jako tak zwane gapienie się, i łatwo się domyślić dlaczego – bo facet był „trochę inny”.
Kiedy się zbliżył, sam Sisco odrobinę się cofnął.
- Nie, nie, bardzo przepraszam, Wypatrywałem kogoś. Ładny wzorek... – i do tyłu. Jeśli Cho'da chciał nawiązać z Siscoem kontakt, to popełnił błąd. Ale chyba nie chciał, to tak samo wyszło i pewnie zaraz samo odejdzie.