Star Tales - gwiezdne opowieści...

- Nie, Siscuś, Republika to inna rzecz. Republika to wspólny interes wielu różnych nacji. Grup. Durosjanie wcale nie są Korrelianami, Duro to jeden niezależny świat, a  Korrelia drugi – tu pokazywał rękami w przestrzeni  - przestrzeń Duro i przestrzeń Korrelii. Zabawki miały teraz inna symbolikę, nie chciał Siscowi mieszać.
- Mają wspólny interes, są sojusznikami, w imię Republiki są zobowiązani do współpracy. Ale to suwerenne światy. Czyli niezależne. No a  tutaj... – znikły przestrzenie planet a ręce Jamesa padły na zabawki.
- Tutaj dążymy do tego, by cała ta grupa się ujednoliciła. Tutaj mamy tylko kilkanaście zabawek, czyli grupę niewielką, akurat do integracji. Republika to biliardy istnień. Az tutaj mamy.... królika takiego – wziął pluszaka za kark i podniósł sobie do twarzy, jakby patrzyć mieli sobie w oczy
- Gizke, beczkę, banthe, takie... nie wiem, krokodyl? I chodzi o to, Siscuś, żeby oni pojęli, oni wszyscy, ze to, czym są na zewnątrz, tu na przykład królik, to jest tylko powłoka, bo tak naprawdę oni wszyscy są tu po to, by się Sisco nimi bawił i to jest ich wspólna cecha... to ich łączy, spala, scala... jak jedi. Ja jestem jedi, Leri jest jedi, Mac jest jedi, Mini jest jedi... każdy jest jedi,a  zobacz jacy są inni. Fizycznie można powiedzieć że ani jednej rzeczy nie ma wspólnej. Bo tu nie o fizyczność chodzi,a  o to co ich scala. – zamilkł i odczekał, patrząc na Sisco, jakiejś reakcji oczekiwał. Nie wątpił w jego bystrość, ale po tych licznych kasowaniach pamięci biedactwo ma prawo do swojego indywidualnego tępa.

James zmrużył oczy, kiedy Sisco powiedział to, co powiedział. Chwile tak siedział, z zabawką w rękach, myślał, by wreszcie odłożywszy miska wstać, i podejść do Sisco. A kiedy podszedł, to delikatnie ujął jego „pyszczek” w dłonie, najpierw trochę palcami pomasował, ot, by dodać bodźców dla niego w odczuciu miłych, by coś miłego było, a potem odezwał się, ale mówił cicho, głosem bardzo ekspresyjnym, dajac wyraźne przesłanie: słuchaj mnie uważnie teraz, bo to ważne.
- Sisco... przypomnij sobie pewne dawne, dawne wydarzenie sprzed dziesięciu minut, kiedy to James wszedł do pokoju, a Sisco powiedział, ze beczki to niczego nie potrzebują, one są same ze sobą i tak ma być bo tak jego świat wyglądał. I powiedz mi, Sisco – kto tu się tak bardzo stara na przekór sobie, żeby się nie dało, co?
Tutaj jednak bardzo szybko go pogłaskał, by osłodzić gorycz tego, co powiedział, bo nie miał wątpliwości, ze bardzo szybko zostaną jego słowa odniesione do rzeczywistości.
- Spokojnie – tak działa nasz rozum. Twój, mój, twoich rodziców, pani zza ściany, pana w kiosku, są pewne schematy, zaprzeczania, to normalne, nie oznacza to, ze ktoś jest gorszy. Ale ważne, byśmy zaczęli zdawać sobie sprawę, co my tak naprawdę robimy. Jak bardzo potrafimy sami sobie zaszkodzić. Człowiek który pali papierosy wie, ze to trucizna,a  nadal je pali. Nie denerwuj się teraz, Sisco, i posłuchaj mnie uważnie.... – tu James przyłożył bok twarzy do łba Sisco i szepnął cichutko.
- Da się. Słyszysz, Sisco? Da się!

Objął go na tyle, na ile był w stanie. Na pewno musiał się przytrzymać by nie zostać przewróconym na zintegrowane zabawki.
- Dobrze, Sisco, dobrze, rozumiesz, ja wiem, tak śpiewasz że doskonale rozumiem, co czujesz. Ale to nie koniec, chcę jeszcze o jednej rzeczy z tobą porozmawiać  - sięgnął ręką wyżej by gdzieś tam go posmyrać, podrapać – po czubku głowy. Zauważył, ze kurzu nie ma. Rodzice dbają!
Znowu pomyślał o Macu. Ile to czasu nie myślałem o Macu – pomyślał;. Chyba już z 15 minut...
Nie mam prawa mieć wyrzutów sumienia z tego powodu – pomyślał – jestem Jedi. Mac nie należy do mnie, a do Mocy.
- Ktoś mi powiedział, ze jest osoba, która próbuje utwierdzić cie w przekonaniu, ze świat cię nie potrzebuje. Tylko on. Próbuje zrobić z tobą to, co ty robisz z beczkami. Rozmawiacie jak one – tak ze nikt nie słyszy. Wiesz już, ze to nie jest dobra droga. Dlaczego ta osoba nie chce się dołączyć do twojej grupy? Zaprzyjaźnić się ze wszystkimi?

Słuchał teraz, gładząc, drapiac, robiąc wszystko to, co mogłoby Siscowi pomóc w zwierzeniach. Przytakiwał ruchem głowy, pokazujac ze słucha i rozumie wszystko.
I tez notował to, co było dla niego ważne,a  co pewnie samemu Siscowi umknęło.
- Chciałby być z tobą lepiej zaprzyjaźniony... jednak mam wrażenie, ze trochę się go boisz. Czy on próbował wywierać jakaś presję na ciebie? Czy zmuszał cię do czegoś, lub nakłaniał

- Rozumiem – przytaknął i pogłaskał Sisca. Rozumiał doskonale. Na razie wszystko było aż za  bardzo klasyczne.
- A powiedz mi, Sisco, jakie tematy go najbardziej interesowały. O czym rozmawialiście? O co cie pytał? – zapytał spokojnie, ciepłym głosem, cały czas jeżdżąc ręką po czującym metalu.

James aż się wzdrygnął na tę reakcję. Był tak samo – żywą istotą. Reagował, jego ciało odpowiadało na szybkie reakcje – umysłu, i innych umysłów. Innych istot. Otwarł usta w niewypowiedzianych słowach. I nic nie powiedział, bo głos mu zamarł i myśli na chwile też. Podniósł ręce w geście uspokajania. Pokomplikowało się. Trzeba odzyskać pacjenta.
- Spokojnie. Nic mu nie powiedziałeś, wierzę ci. Jesteś dobry, mądry, kochany, nigdy nie kłamiesz, a ja ci ufam. Nie denerwuj się, nie ma czego. Jego tu nie ma, jesteśmy tylko ty i ja. I rodzice w sąsiednim pokoju. No chodź, opowiesz mi więcej. Podejdź – rozłożył ręce, zapraszając do podejścia. Znowu go obejmie, przytuli, jak przyjdzie. I znowu będzie bezpiecznie.
- Nie bój się, nie ma go. A ja nikomu nie powiem

Rozłożył rece szerzej.
- No chodź szybciutko do mnie – niby cały czas łagodnie, ale już z pewna stanowczością, ale nie by zmusić Sisco do posłuszeństwa, raczej by pokazać, ze jest wystarczająco silny by go obronić. By kontrolować tą sytuację.
Beczki. Tak, musiał przyznać, ze nawet on do końca nie wiedział, że aż tak wiele te beczki mówią. Tym bardziej trzeba je z zabawkami integrować, bo to silny symbol. Praca domowa dla rodziców. Dla Jamesa – kolejna bolączka. Choć nie – to bolączka, ale cały czas ta sama, ciągnąca się od chwili gdy Mac pierwszy raz wyczuł zaburzenie mocy w  szkole.

James mu tego nie powie. Ze nie ma czasu, bawił się, a ze cały czas terapeutycznie, to i miał nadzieje, ze Siscowi na dobre wyjdzie. Poźniej go nawet spac „położył”, to znaczy – spać go postawił w kącie i kocem nakrył. I dopilnował by ten zasnął. A potem do rodziców się udał – nawet jeśli oznaczało to wyciągniecie ich z łozka. I porozmawiał dopiero teraz. O Siscu – w jakim jest stanie, jakie rodzice robią błędy, ale okazało się, ze niewielkie. I w końcu o sprawie. O niebezpieczeństwie. Na kogo maja uważać i kim ten ktoś być może jest. Co zrobił Macowi. I jeszcze wiele, wiele innych rzeczy. Później okazało się, ze jest już bardzo późno więc – rodzice Sisca zaproponowali, by przenocował. A James? Zgodził się. przekimał się wygodnie i bezstresowo na kanapie. Rano w rodzinnej atmosferze, ku radości Sisca zjadł z  rodziną śniadanie.
Ostatnim wspólnym akcentem było odprowadzenie go przez Sisca i Starma do samochodu. I się rozstali. James od razu udał się do maca, gdzie zmienił mu się diametralnie humor. A co było potem – to już inna historia.