Star Tales - gwiezdne opowieści...

Tymczasem jakieś kilkanascie metrów dalej rozsunęły się drzwi jednej z klatek i wyszły dwa droidy. Jeden był duży i przysadzisty, humanoidalny. Drugi... drugi był ogromny, składający się właściwie tylko z nóg które były wystarczająco silne by dźwigać ciężkie dźwigi remontowe, i z  kadłuba – kokpitu, czy co to mogło być. Były tez działa po bomach. Droidy wyszły z  klatki. Ale tu nikogo to nie dziwiło, wszyscy się przyzwyczaili – a przynajmniej większość.
Mniejszy droid po chwili wrócił, zostawiając większego samego na zewnątrz. Ten zaś nadzwyczaj sprężystym krokiem ruszył sobie na „spacerek”, lub bardzo dziwny patrol, latał bowiem od ławeczki do ławeczki, od kosza do kosza. Ale jego tylko te mniejsze kosze interesowały. Dalszym przystankiem była próba rozebrania chodnika, a dalej już spokojnie dreptał energicznie, w charakterystycznym półbiegu tak jak powadził go ów chodnik. Zbliżał się do szczeliny miedzy sklepikiem mięsnym (ten kto go zna domyśli się dlaczego lubi to miejsce) a między budką z jedzeniem mandaloriańskim (ale chyba tylko z nazwy)

Może nie było to górne miasto, ale tereny przechodnie, a  to nadal „coś trochę lepszego” i tutaj Lilka rzucała się w oczy z powodu swojej, no... niedomycia swojego, gdyby przychodziła tu regularnie, to by tu nie przychodziła. Po prostu – niebezpiecznie dla ludzi z  dolnych poziomów (bez granatnika i złych zamiarów).
W każdym razie ona była tu bardziej nie na miejscu niż ten ogromny droid, który miał pełne prawo tu być. Był nie standardowy, więc możliwe ze bogaci mieszkańcy tego poziomu monady (a nie mieszkali tu biedni ludzie, to było chociażby po śmieciach widać) złożyli się na takiego strażnika.
Robot był piękny, czysty, wypolerowany, majestatyczny, bez żadnych śladów uszkodzeń, poruszał się równo, z gracja, serwomotory szumiały jednostajnie, bez stęków, zgrzytów, wszystko działa doskonale. Był pokryty czarnym lakierem bez zadrapań. Nie widać było jego oczu, możliwe, ze ich nie miał, wiele modeli stróżujących działało na termowizje czy inne nowinki. Ten mógł być zaprogramowany na broń, czy coś innego co wykrywał. Chyba tak, bo na nieuzbrojoną Lilkę nie zareagował żadną agresją. Zwolnił za to, kiedy ją ujrzał. Widać było tez zmianę rytmu kroków, czyli zauważył ją i najwyraźniej był gotowy by wejść w interakcje. W końcu taki droid osiedlowy musi to robić, skoro służy mieszkańcom.

I ten nieciekawy, choć to niedobre słowo – niewizytowy strój właśnie był ciekawy, dlatego tez Sisco tak chętnie na nią patrzył – uniesiony dość wysoko, zastygły w półkroku tak jak zatrzymał się, zarazem nagle, jak i przewidywanie,a  więc z jedną noga odstawiony, patrzący na Lilkę prosto główną para fotoreceptorów. Mimo iż to była informacja poza jej zasięgiem (to iloma i jakimi oczkami on patrzy) to i tak widać było ze patrzy w jakiś sposób, choć nie widać było oczu.
Nie zareagował żadną automatyczną informacją ze „źle wyglądasz więc spadaj bo tu obowiązuje pewien wzór ubioru”. To go nie obeszło, więc musiał to być to strażnik na grubsze zagrożenia.
Teraz jednak tak samo stał jak głupi jak i ona. Na początku były to może trzy metry dystansu (z Siscowego punktu widzenia bardzo logiczne było tego wytłumaczenie – chciał ją dobrze widzieć), aż w końcu ruszył się. Ale ruszył się naprawdę niebanalnie jak na taki kloc. Lekkie przechylenie się w lewo, i krok z prawej nóżki, tej bardziej odstawionej. Najpierw środkowy palec, później dwa następne zetknęły się z chodnikiem, i cała stopa. Znowu przechylenie, tym razem w lewo, i prawa nóżka. Tak wysoko podnosił jakby się skradał – wręcz z przerysowaniem, jak w  kreskówkach. I znowu delikatnie na ziemie. To wystarczyło, by znalazł się w zasięgu rak. Kiedy pochylał łeb, słychać było czysty dźwięk nowych serwomotorów dobrej klasy. Chwila konsternacji i nagle Lilke w twarz uderzyła fala gorącego „wydechu”. Był wystarczająco silny, by rozwiać włosy i wydmuchać ewentualne paprochy z nich. Potem znowu chwila bezruchu i dźwięk jakby coś malutkiego w środku stukało, jakaś zapadka. Trzy, cztery, pięć razy... i kolejny wydech, już słabszy, porównywalny z ludzkim westchnieniem, a wraz z tym dźwięk, już nie techniczny, a jakby komunikacyjny, przypominający dźwięk kogoś kogo rwie na wymioty, i w tejże chwili olbrzymi droid cofnął się podnosząc łeb, jakby mówił z takim wymownym acz niewypowiedzianym „ale ty pachniesz bejbe...”

Nie można było zobaczyć fotoreceptorów w tej chwili, oświetlenie nie sprzyjało, poza tym należało ustawić się pod odpowiednim kontem. Ale zachowywał się tak płynnie, ze musiał je mieć. Tak jak i sensory zapachowe. Droid myślał cały czas, nieświadom, co w swoim umyśle robi z nim Lilka. Jednak, jak już dawno temu się nauczył, wiedział, ze czasem dobrze jest udawać droida. Ostatnio tak nie robił. Ba – uczony był by mocno zaznaczał to kim jest i wymagał odpowiedniego traktowania. Teraz jednak wydało mu się, ze ta dziewczyna bardziej ucieszyła się ze spotkania droida niż ucieszyłaby się ze spotkania cyborga, więc póki co postanowił nie wyprowadzać jej z błędu. Mimo że tak nieładnie pachniała. Dobrze, ze uciekł, inaczej zaczął by kaszleć,a  przecież droidy nie kaszlą. Musiał jednak coś jej odpowiedzieć. Myślał chwile, po czym się odezwał -No dobrze – głos miał nie do końca droidzi, no ale jak wiadomo obecnie produkowano bardzo dobrej jakości wokodery tworzące bardzo czysty głos. A ten pasował jak ulał do wyglądu – mocny, basowy, ale jakiś taki dziwnie tonowany, jakby zbyt ekspresyjnie
-Ale od tyłu – dodał zaraz

Ostatnio edytowany przez Sisco Hasupidona (2013-03-31 15:29:56)

Na pewno, w końcu ten droid nie wyglądał na taniego. Jak się okazało nie był też tępym agresorem. Dobrze sobie go ci mieszkańcy monady dobrali. Nawet do detali podwórza przed klatkami pasował, bo były tam czarne lśniące aplikacje.
Droid był wykonany solidnie. Na pewno był nowy, lub chociaż mało używany, zadbany. Ewentualne małe uszkodzenia były, jakieś zadrapania pokryte lakierem czy inne, ale minimalne. Nogi przystosowane do wydajnego ruchu z bardzo dużym obciążeniem (prawdopodobnie droida można było jeszcze obciążyć). Miały po trzy palce i jeden długi z tyłu. Kolana zginane ku tyłowi,z  każdego z nich wystawał długi na prawie metr wysięgnik złożony z czterech litych szyn ze stopu innego niż durastal, albo durastal plus coś jeszcze. Mocowanie do korpusu ukryte było w gumowej osłonie, jednak mozna było domyślić się ze dostęp do stawu jest z  przodu, bo tam była śruba (śruba jednak zabezpieczona, nie można było jej ot tak odkręcić bez uzyskania dostępu z systemu. Cześć biodrowa łączyła się z  głównym korpusem podobną gumową osłonką, a co pod nią – nie wiadomo, nie można było jej odchylić bo była przytwierdzona.
Droid miał dobrze zrobiony aparat ruchu, mógł wykonywać bardzo wiele ruchów nogami – jakby miał pokonywać sam duże odległości w  terenie i być optymalnie zwrotnym do masy. Choć wyglądał topornie, był bardzo sprytną maszyną. Działa były takie jak on – wielkie, ciężkie i z rozmachem. Miały kilka wylotów każde – zapewne kilka rodzajów broni. Odchodziły od nich grube przewody i niknęły w głębi korpusu – działa zabierały widać bardzo dużo energii.
Z tyłu także był pancerz, w którym zatopiono kilkanaście kratek wentylacyjnych. Jednak nic szczególnie ciekawego nie było. Z przodu tak, ale do przodu nie dał sobie droid podejść. Ale Lilka była wystarczająco blisko by teraz rozróżnić strukturę pancerza od struktury górnej części łba który był pokryty siatka. Pod nią musiały być fotoreceptory

Nie było sprzeciwów póki nie zadawała mu jakichś wyjątkowych przykrości. Na przykład – czego zapomniano dodać wcześniej. W okolicy dział, z tyłu miał klapki – nie były zabezpieczone, można było je podnieść. Jesli je podnosiła, wtedy protestował. A szkoda, bo pod nimi na pewno było coś ciekawego.
Zapewne Lilka nie była świadoma, ale poza zasięgiem fotoreceptorów była tylko w  momencie znajdowania się bezpośrednio za nim. Było to najbezpieczniejsze miejsce – centralnie za droidem, nie mógł wtedy ani strzelić, alni celnie kopnąć. No i nie widział. Drugim bezpiecznym miejscem były boki – tuż za działami,a le tu mógł skrzywdzić zwykłym ruchem łba.
Sisco widział, ze Lilka się cieszy. I chyba jego tez to cieszyło. Nieznacznie przechylił łeb w bok, tak ze jednoc ziało było wyżej niż drugie. Zwykle droidy tak nie robią, no ale to nie był zwykły droid.
Zapytany o producenta podał taka sama nazwę jak wcześniej dla jedi – jakieś egzotyczne słowo w owadzim języku, i już wszystko było jasne, bo insektoidy budują takie właśnie nietypowe cuda.
- Nie, w bebechy nie, i tak mi ciągle pobierają krew – droid zebrał się w sobie (czyniąc się optycznie mniejszym) i cofnął. Jednak jego małe lęki przebiły się przez tą niedoskonałą grę i Sisco znowu wyszedł z  ta krwią. Kiedy o tym mówił, uwydatniły się dwa „pazurki” po obu stronach otworu z przodu, pod siatką.

Sisco tez strasznie się speszył swoim głupim potknięciem, zdając sobie sprawę, ze „traci rolę”. Na szczęście poza lekkim drgnięciem nie pokazał po sobie nic.
- Moja pani jest lekarzem-cybernetykiem, weszło mi w krew. W olej... – puścił idealnie zdawkowym tonem i nagle zamilkł, lekko unosząc masyw łba, jakby mówił: czekaj, co ja pierdole? Doszedł najwyraźniej do wniosku, ze źle, bo wydał z siebie coś w rodzaju niskiego warknięcia.
- Przepraszam, to był wirus. Juz mi lepiej