Star Tales - gwiezdne opowieści...

Tak, Jena wiedział, ze tak to działa, mógł to przewidzieć, ale niestety – sam obecnie był pod duża presją, stad może ta nieudolność dyplomatyczna. Ale w koncu on glima była  nie delegatem jakimś. Teraz jednak ważny był efekt a nie drogi jakimi do nich docierał.
Wyprowadził Artrusa na zewnątrz. Straż była zdziwiona,z e wychodzi facet w takim stanie, bo jednak widać i czuć było od Fibala jego stan. Jena obrał strategie „wcale nie muszę się tłumaczyć” oznajmił ze wychodzi, i tyle.

- Prosze na siebie uważać – odpowiedział „anonimowy funkcjonariusz”
- Miłego dnia – to akurat było w porządku, koledzy na kamerce patrzą.
Jednak nadal bał sie odetchnąć z ulgą

Chwile stał i obserwował, ale ni za długo. Tak, ile to zwykł stać kiedy wiezień był „niepewny: w stanie. Pomyślał przez chwile by zadzwonić do Sedita i kazać mu „obserwować wujka”, ale – lepiej nie, bo ktoś zobaczy i będzie się pytał,a  Sedit jeszcze młody i cwanosci uczył sie dość powoli.
Mavhonic wrócił do komisariatu.

Na posterunku w godzinach wieczornych, tak jak teraz, zawsze panował gwar, było sporo gliniarzy po służbie i na służbę dopiero, a także tych co akurat pełnili ją na miejscu, wracali z terenu, kogoś aresztowany. Nie był to wielki posterunek, ale dobre kilkanaście funkcjonariuszy tu pracę miało.
Do gabinetu komendanta prowadził korytarz o surowym wystroju, jeśli tu w ogóle o wystroju można mówić, bo jedynymi elementami dekoracyjnymi były podobizny ściganych, zaginionych i plakaty przeróżnych kampanii spolecznych w  których CSB miało udział: stop przemocy w rodzinie i inne takie.
Obca osoba, tak charakterystyczna szybko zwróciła uwagę. Braian mógł to szybko wyczuć, a nawet usłyszeć. Zrobiło się cicho. Bi ten płaszcz, tatuaże... gość co ze dwa metry mierzył i tak sobie sunął jak Buka przez dolinę muminków...
Nic nikomu nie robił ale mimo wszystko...
- Przepraszam, może w czymś pomóc? – pojawił się ktoś odważny. Policjantka, dobrze zbudowana zabraczka zagadnęła obcego. Warto nadmienić, ze jak każdy gliniarz – była uzbrojona.

Policjantka nie była psychologiem, ale wystarczająco wiele wiedziała o ludziach by poznać, ze nie jest to uliczny zakapior czy stały rezydent dolnego miasta.
Zaraz za nimi zebrała się mała grupka ciekawskich mundurowych w łatwopalnym milczeniu zasłuchana w tą oszczędna wymianę zdań. I każdy pytał w myślach: co za sprawy ma Mavhonic z  takim dziwnym gościem, stylizowanym na sitha?
- Oczywiście, kapitan chętnie z panem porozmawia... – policjantka miała chyba podobny stan co twi'lek. Niby w porządku, ale jednak napięcie. No i dla odmiany jej głos starał się być ciepły.
- musi pan oddać broń i przejść przez skaner... – nie ma się co dziwić temu, ze jednym z pierwszych wniosków było: terrorysta!

Kiedy zobaczyli miecze, to prócz ciszy, podszeptów i całego napięcia dało się tez usłyszeć szczek aktywowanej broni. Ludzie się bali. Sam Braian był kiedyś sithem i mógł w zgodzie z własnym sumieniem powiedzieć, czy słusznie. I pewnie musiał sam przed sobą przyznać ze tak.
A ci ludzie, policjanci, byli pierwsza linia w starciu z sithami. Każdy z nich na tym posterunku miał na cmentarzu przynajmniej jedną osobę posłaną tam przez sitha.
Policjantka odebrała miecze. Sama miała tatuaże na twarzy, ale zabrackie. Mimo to widać było ze trochę zbladła.
- Ric, skaner...
Podszedł drugi gliniarz, człowiek. Przejechał jakaś pałka koło Braiana, z przodu,z  tyłu.
Skaner wskazał, ze nic nie ma, wiec policjant trzasnął go o ścianę – bo na pewno się zepsuł akurat teraz bo to nie możliwe. Ale to samo. Ktoś podał druga pałkę na skanowanie.
– czysty... – musiał to w końcu powiedzieć. Zabraczka stała z mieczami, ściskała je mocno, jakby się spodziewała ze zaraz sith je przywoła mocą.
- tam jest gabinet komendanta  - wskazali mu w końcu kierunek. A kiedy wszedł, przy drzwiach ustawiła się formacja w razie czego do wejścia i bronienia komendanta.

Ostatnio edytowany przez Jenathaza (2013-12-27 14:03:49)

Może gdyby nie to ze tu wszyscy byli, mówiąc językiem bardzo potocznym: zesrani ze strachu, to by to zauważyli.
W gabinecie za biurkiem siedział komendant. Nietypowy był to gość, przedstawiciel rzadkiej rasy. chistori. W mundurze i okularach, bo w  papierach grzebał. Taką zaletę miała kompletna niewrażliwość na Moc, ze w ogóle nie „wyczuł” jakie poruszenie działo się za ściana.
Ale kiedy podniósł wzrok, to i mu się udzieliło. Zaraz odłożył okulary, wstając. Był wzrostu Braiana, ale on ważył ze 150 kilo. Był bardzo masywnej postury, prawdziwy drapieżnik.
Teraz jednak, oko w oko z sithem trochę na wyniosłości tracił.
Lepiej – kopara mu opadła tak ze można było liczyć zęby. Dość szybko się jednak ogarnął, bo to stary policjant.
Uprzedzeni – prychnął w myślach. Ale tylko tyle. Bo i głosu z siebie nie mógł wydobyć jakiś czas.
- Tak? No to słucham...
Jenathaza Mavhonic – bo tak głosił napis na plakietce biurka, wskazał petentowi krzesło po drugiej stronie biurka.